Jurre kwam toch nog ietwat vermoeid terug van de genderpoli gisteren. Het is vakantie en ik had een ochtend kindvrij achter mijn knutseltafel, waar ik zou beginnen aan de verjaarskaart die ik elk jaar in elkaar zet voor onze kinderen. Zodoende was mijn man met beide kinders naar Amsterdam getogen. Sky zou wat testen gaan doen om haar binnenste bloot te leggen en Finn zou wat tijd met papa hebben. Nadat Skylanne mee was genomen een kamertje in had hij wat lijsten in zijn handen gedrukt gekregen. Of hij die even wilde invullen, voor het einde van het onderzoek klaar graag. Nu ben ik een ontzettend geëmancipeerde vrouw, en dus heb ik de broek aan in huis als het op het invullen van lijsten over onze kroost aankomt. (Mogelijk heeft het feit dat ik, door onze iets minder geëmancipeerde rolverdeling als het op werken aankomt, het meeste thuis ben bij die kroost er ook iets mee te maken, evenals mijn neiging tot overal controle over willen houden, wat mogelijk af en toe ietwat ongezonde trekjes kan vertonen*), maar dat laten we nu even buiten beschouwing.) Continue reading Loslaten bij de genderpoli→
Enige tijd geleden sprak ik een kennis van een kennis. Hij kent iemand met een zoontje dat meisjesdingen leuk vindt en wat met zichzelf in de knoop zit. Mogelijk hadden ze een genderkind. Ze hadden het kind aangemeld bij het genderteam om te kijken wat die voor hen zouden kunnen doen. Dat bleek nog best een gedoe om het allemaal geregeld te krijgen, omdat het mannetje woonde bij moeder en haar nieuwe vriend, en vader ook bij de behandeling moest zijn. Sterker nog, zo zei de kennis, wist je dat 28% van de gescheiden ouders niet tekent voor de behandeling omdat ze er samen niet uitkomen? Continue reading Transgender met gescheiden ouders→
Een tijdje terug schreef ik over ons eerste gesprek bij de genderpoli. Na die intake bij het Vumc gingen we met een informatiepakket weer naar huis. Er kwam wat wachtweken. Tegen de tijd dat ik me af ging vragen of ze ons vergeten waren kreeg ik een SMS. “Hierbij herinneren wij u aan uw afspraak bij de Genderpoli van het Vumc. Morgenochtend om half tien.” W00t! Morgen?! De brief was, ondanks alle verhuis telefoontjes en nieuw adres emails waarschijnlijk alsnog op ons oude adres binnen gekomen. We regelen in allerijl iets voor Finnley en tuffen in alle vroegte richting Amsterdam
Vandaag wil ik even afstappen van de genderboot van ons leven en wat vertellen over fietsen, heuvels en tegenlicht. Ik werd namelijk gisteren gebeld door het VUmc. Waarom werd ik gebeld door het ziekenhuis? Omdat ik het nodig vond om te klagen bij de genderkliniek. Nu ga ik daar zo meteen meer over vertellen, maar wat me vooral opviel is dat de dame aan de telefoon mij meldde dat er maar heel weinig mensen klagen. Dat zette mij aan het denken, en als ik ga denken, dan komen we via een tak, een vliegtuig, een stuiterbal en een theekopje nog wel eens bij een blog uit. Continue reading Het nut van klagen bij de genderkliniek→
Eindelijk is de dag dan daar: we mogen langs bij de genderpoli van het VUmc. Ondanks dat we haar verteld hebben dat de genderdokter nog helemaal niets gaat doen, en waarschijnlijk alleen maar wil praten en een beetje spelen, heeft Skylanne hier erg naar uit gekeken. (Alhoewel het ‘ik hoef nog niet naar school want ik moet naar een genderdokter in een ziekenhuis ver weg’ het ook goed doet in het je speciaal voelen denk ik.) We brengen Finnley naar school en als hij veilig en wel is afgezet gaan we maar alvast onderweg naar Amsterdam. Je kan de file maar vast voor zijn. Continue reading Genderpoli van het VUmc (deel 2)→
Twee weken terug wijdde ik een blog aan de vraag of je genderkind (of jijzelf) hulp nodig heeft. Aan het eind van het blog kwam ik weliswaar tot de conclusie dat ons genderkind die behoefte wat minder heeft, maar zag ik toch meerwaarde in het contacten van de genderpoli. Het hebben van een diagnose van genderdysforie zou ons mogelijk kunnen helpen op school en sportclub, en het zou de acceptatie van de jurk door familieleden mogelijk makkelijker maken. Daarbij zou het mogelijke enorme wachttijden wat kunnen beperken als Skylar tegen de puberteit nog steeds overtuigd is meisje te willen worden. Je kunt maar vast bekend zijn bij de dokters. Er werd een brief gestuurd, en het was wachten op de telefonische afspraak bij de genderpoli van het VUmc.
Het is een druilerige ochtend de lente. Ik sluimer op de bank met een kopje thee, aan het opwarmen na het trotseren van de regenbui die ik moedig als een leeuwin doorstond om mijn pups op school te krijgen. Van die zes minuten moest ik duidelijk eens flink bijkomen. Genietend van de warmte van de Earl Grey luister ik naar het tikken van de regen tegen de ruiten. Ik voel me warm en geborgen, geknuffeld als ik wordt door de kater die kopjes probeert te geven tegen de arm met het theekopje. Ineens komt er een gedachte bij me op: Zouden we Skylar moeten aanmelden bij de genderpoli? Continue reading Heeft je genderkind hulp nodig?→
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Strictly Necessary Cookies
Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
