Ik wilde het vandaag eens met u over de scouting gaan hebben. De door Baden-Powell opgerichte jeugdorganisatie is namelijk nog best traditioneel in zijn genderrollen. Net als bij flink wat sportverenigingen zijn bij veel scoutinggroepen de groepen na de kleuters allemaal gescheiden op gender. Even in het kort een scouting 101: Bij de scouts heet een groep ‘speltak’. Elke leeftijdsgroep heeft zijn eigen speltak met bijbehorend verhaal en soort activiteiten. De jongsten heten bij ons Bevers (5-7 jaar), de groep erna Welpen (7-11 jaar), dan komen de Scouts (tot 15 jaar), de Explorers (tot 18 jaar) en als laatste de Stam. (tot 22 geloof ik. Als je dan nog niet genoeg hebt van de scouting wordt je maar leiding.)   

Oost vs west?

Even en passant, er blijkt een verschil te zijn in scouting groepen in de randstad en verder het land in, zo bleek toen ik navraag deed bij een vriendin die uit het oosten komt. Bij ons in de stad waren er een aantal scouts met gemengde groepen voor alle leeftijden, en een aantal die alleen de groep van Welpen gesplitst hadden in jongens en meisjes. Maar bij haar in de buurt waren behalve de oudste groep alle groepen onderverdeeld naar gender. Waarschijnlijk zijn er in het westen meer, of eerder, mensen gaan zeuren over de verdeling, of zijn mensen uit het minder drukke deel van het land ofwel gematigder in hun gendergelijkheid, of nemen makkelijker genoegen met dat wat is.

Nuttige vrije tijd

Omdat mijn kinderen van nature nogal geneigd zijn tot vies worden en ravotten leek het mij zaak een vrije tijdsbesteding te zoeken waar ze daar een beetje in begeleid worden. Je kunt immers beter je kroost leren goed de weg te vinden en veilig fikkie te stoken dan ze binnen opsluiten en ze te verbieden gevaarlijke dingen te doen. Door de bank genomen zijn mijn kinders redelijk tevreden over hun groep. Ze hebben niet altijd zin om te gaan (De moeilijkste meters naar de sportschool zijn die tot over de drempel.. Dat geldt voor mijn kinders ook, vooral als ze op regenachtige dagen heerlijk warm op het kleed hangen met hun Donald Duck, en het vooruitzicht tot fietsen richting scoutopkomst vooral op protest kan rekenen.), maar als ze er eenmaal zijn aangekomen hebben ze het bijna altijd goed naar hun zin.

Transgender bij de scouting

Maar de laatste tijd begon bij Sky de zin nogal wat af te nemen. Nu is het winter, en koud en regent het regelmatig, maar we hadden zelf het gevoel dat de afname van haar zin niet alleen daaraan geweten kon worden. In de auto onderweg terug *) leek het me zaak om haar maar eens uit te horen. ‘Pietje plaagt me..’ klaagde Skylanne, ‘..hij zei dat ik niet naar de meisjes wc mocht!’ Aha. Nu kwam er een aap uit het toilet. Het bleek dat een aantal van de andere bevers, totaal onbedoeld, negatief hadden gereageerd op mijn dochters bezoek aan de meisjes wc. Het lange haar van mijn spruit was iets waar ze allang aan gewend waren, net als de vlinderbroeken, oorbellen en lippenstift die ze soms ophad. Opmerkzaam als kinderen van die leeftijd zijn, hadden ze Sky goed en duidelijk te kennen gegegeven dat de linker wc-deur voor de jongens is en de rechter voor de meisjes. Iets waar mijn kleine meid, omdat ze een piemel heeft, nu eenmaal niets te zoeken had. Het werd tijd dat we haast gingen maken met de gesprekken met de scoutingleiding.

Naar welke groep ga je?

Nu hadden we ergens vorig jaar in de lente al laten vallen dat wij de meisjes welpen eigenlijk een betere plek vonden voor onze Sky dan de jongensgroep. Jurre is leiding bij die groep, de Shanti’s, en zou het er aan het kampvuur eens over hebben. (Je bent geen goede scoutgroep als je geen kampvuur hebt. En wat is nu een betere plek voor goede gesprekken dan op die warme, knisperende, vuurplaats.) De leiding vond het opzich niet perse een slecht idee, maar vond toch dat we het daar met het bestuur over moesten hebben. We hebben er toen een mail aan gewaagd en het verder maar even gelaten. Sky was nog hartstikke jong en nog láng niet toe aan de Shanti Welpen.

De zon bleef schijnen en de zomer diende zich aan. Geleidelijk werd steeds duidelijker dat onze zoon onze dochter is. Het werd tijd om het bestuur maar weer eens lastig te gaan vallen. Naar de meisjes groep gaan was ineens niet meer iets wat een keuze is, maar gewoon iets wat moet gebeuren. Niet iedereen bij de scouting dacht daar echter hetzelfde over. Sommigen leken de sociale transitie van een kind van zes maar een beetje onzin te vinden. Penis maakt man en vagina de vrouw, tot het moment dat je spruit met een jaar zestien zelf kan aangeven daar anders over te denken. Daarbij, hoe dachten wij dat voor ons te zien, een meisje met een piemel op kamp, in de tent en in de douche met de andere meiden? Wat als sommige van de andere Shanti’s (met aan de bovengrens toch kinders die tegen de puberteit aan hikken, waarbij je eigen lijf soms al een drama kan zijn) dat helemaal niet zagen zitten? Scoutleiding is vrijwillig, soms zelf ouder, maar vaak ook vooral zelf scout geweest, en helemaal niet perse geschoold in dit soort ingewikkelde zaken. Scouting Nederland vindt dat er plaats is voor iedereen, ongeacht sexuele voorkeur of genderidentiteit. Maar ja, hun informatie is wel vooral op pubers gericht. Nergens staat een handboek over wat je moet doen als een van de kinders in je groep als ze zes is al aangeeft transgender te zijn.

Wat doen we nu

We adviseerden info in te winnen bij transivisie. Misschien wilden de voorlichters van GO die ons geholpen hadden bij de sociale transitie op school ook wel helpen. We vonden zelfs een lotgenoot die ook een genderkind bij een scouting had, en we mochten hun naam doorgeven aan onze scouting zodat ze eens met elkaar konden babbelen over hoe dat nu toch zoal gaat, transgender bij de scouting. Het bestuur won wat informatie in, maar had ook zoveel andere dingen te doen. De overgang van Skylar naar Skylanne bleef voorlopig nog uit. Ik leefde mee met het bestuur, wat zieke kinderen had, en drukte op het werk. Maar ergens kreeg ik op een gegeven moment zo’n stemmetje in mijn hoofd wat zei: “Ik snap het allemaal wel, dat ze het druk hebben enzo, maar eerlijk gezegd is dat eigenlijk helemaal niet mijn probleem..” Wat ik namelijk wel mijn probleem vond, wat mijn meisje dat geen zin meer in de scouting had. Tegen Jurre morde ik: “We hebben straks helemaal geen issues meer over hoe we het gaan aanpakken als ons kind naar de Shanti’s gaat. Sky heeft het zó niet naar haar zin bij de bevers dat we straks een kind hebben wat helemaal niet meer naar de scouting wíl.” Het was tijd voor actie.

Transgender actie

Ooit adviseerde een medewerker van GO mij om zaken niet op de spits te drijven. Blijf met elkaar praten, zei zij, zodra je je hakken in het zand steekt omdat het persé moet zoals jij het wilt komt er bijna altijd ruzie en gedoe. Ik denk dat ze gelijk had. Aandacht voor dat wat de ander eigenlijk te zeggen heeft is een groot goed. Maar soms is een beetje boos worden best goed. Ten eerste voor je eigen gemoed (Uiten wat je vindt kan enorm opluchten. Echt. Probeer het maar eens.), maar ook zeker om aan de ander te laten weten dat het echt menens is. Ik mailde de boosheid wat van me af en ineens hadden wij van het weekend toch een gesprek met de Beverleiding over het hoe en wat van Skylanne’s transitie. We stelden voor om het boek van het Lammetje  voor te lezen aan de bevertjes. Aan de ouders konden we een bijgewerkte versie sturen van de mail die we voor school hadden gemaakt. Mogelijk was het fijn als alle andere leiding ook op de hoogte zou zijn, en niet alleen die van de bevers. Het zou zo naar zijn voor mijn dochter als ze na de zomer (als ze wél naar de Shanti Welpen gaat) ineens weer als jongen wordt gezien, omdat we niet de moeite hebben genomen om aan de oude bevers uit haar groep te vertellen wat er gaande is.

Gesprek met de leiding

De leiding overlegde met het bestuur en bleek het over bijna alles met ons eens. We lieten het boek bij hen achter, en spraken af dat er bij de volgende opkomst tijd zou zijn voor het verhaal van onze Sky. Aldus geschiedde. Zoals mijn dochter bij navraag zou vertellen: ‘We deden het wc -tikkertje! En leeuw van Holland! **) En oja, we hebben het boek gelezen over mij.’ Mijn kind doet niet zo aan lange verhalen. ‘Waren er nog kinderen die vragen hadden?’ (Want moeders willen graag alles weten, tenminste, deze moeder wel, en doet daarom haar uiterste best om zoveel mogelijjk informatie alsnog uit haar kind te persen zonder al te vervelend over te komen.) ‘Nee hoor. Of wel, want Pietje zei dat ik niet écht een meisje kon worden want ik had een piemel. En toen heb ik verteld dat dat écht wél kan hoor, als ik achttien ben, dan gaat de dokter dat maken.’ Jurre, die na de bijeenkomst achter was gebleven om op te ruimen, af te wassen, en eventuele vragen van andere leiding te beantwoorden, had eveneens weinig te doen en stond al gauw in een opgeruimd clubhuis.

Zijn er nog vragen?

Zelf heb ik een beetje het gevoel dat er vast wel mensen zijn met vragen, meningen en opmerkingen, maar dat die zich mogelijk niet helemaal zeker genoeg voelen om die ook bij ons te droppen. Nu ja, zolang ze SKylanne maar met respect behandelen kan ik daar wel mee leven. Missie scouting lijkt geslaagd. Al wat ons nog rest is het aanvragen van Rainbow Scout badges. Want zeg nou zelf, als je tijdens het googlen voor je blog uitvindt dat er badges zijn waarmee je aan de (scout)wereld kunt laten zien dat regenboogkinderen gaaf zijn, dan moet ik die natuurlijk bestellen en op hun outfit naaien.

*) Weer die auto! Ik heb al eerder gezegd dat wij om de een of andere reden alle goede gesprekken altijd in de auto voeren. Misschien wordt het tijd om de auto eens te bekleden met lieve fluffy Freud waardige bekleding en een extra rustgevende paarse bekerhouder .
**) Ook een tikspel. Iets met optillen en heel hard ‘leeuw!!’ roepen geloof ik. Gaat mogelijk vaak gepaard met veel vallen en rollen en opstaan en is daarom bij uitstek geschikt voor een scoutinggroep met een groot grasveld naast de deur.