Ik wil het eens met u hebben over gedachten. Niet die van uw kind, maar die van u óver uw kind.
Mijn zoon ging voor het eerst naar school in een jurk. Hij had dat de avond ervoor besloten, na een gesprek waarin we het hadden gehad over meningen van anderen en zijn gevoel erover. We hadden, meer bij toeval eigenlijk, die avond gesproken over zijn wens dat iedereen hem aardig vindt en niemand ooit meer iets naars zou zeggen. Over dat dat mogelijk een wat onhaalbare zaak was, en dat hij misschien beter kon focussen op zijn reactie daarop. We bespraken dat je niet kan controleren wat anderen doen, maar wel kunt veranderen wat jij daar mee doet. Hij besloot dat hij een eenhoorn wilde zijn, different but beautiful, en legde de jurk alvast klaar.
Toen Finn eenmaal in dromenland was aanbeland besprak ik ons gesprek in het kort met Jurre. We waren trots op onze zoon, dat hij het aandurfde om zichzelf te zijn, te doen wat HIJ wilde en zich had voorgenomen om stevig in zijn schoenen te staan, wat een ander daar ook van mocht vinden. *) We zagen dat dit was wat hij leuk vond en gunden hem de mogelijkheid om dat ook te mogen hebben op school. Mijn oudste zoon is niet transgender, zelfs niet eens in dubio over zijn genderidentiteit **), wat het praatje in de klasietsje anders maakte dan anders. Maar we hadden het naar ons gevoel goed voorbereid ***), hij was er aan toe, er was een jurk, die ook nog paste en het zelfs het weer was goed, What could go wrong?
Soms mogen ze geen jurk aan. Omdat jurken soms heel onpraktisch zijn als je, zoals hier, 10 kilometer door een bos gaat lopen om geld op te halen voor het WNF.
In de categorie gedachten die je eigenlijk niet moet denken is dat er een van het ergste soort.. Meestal is dat het moment dat de net vastgeschroefde planken uit de kast komen vallen, de uitlaat onder je auto uit komt kletteren, je kind een bloedneus krijgt over de net gesteven kleren op de bruiloft van je beste vriendin of de aantekeningen voor die super belangrijke presentatie toch bij het oud papier bleken te zitten. Het is de goden verzoeken, zo lijkt het. Zo dacht mijn brein er ook over, en dus sloeg het op hol. “is dit wel de juiste weg?” bedacht ik me. ” Moeten we dit hem toch niet liever uit het hoofd praten?”
Laten we daar eens even bij stilstaan. Ik heb de gedachte dat ik het aantrekken van een jurk bij mijn kind uit zijn hoofd wil praten. Waarom heb ik die gedachte eigenlijk? Ben ik bang dat hij gepest wordt? Of projecteer ik mijn eigen ongemak over een man in een jurk op hem, en op zijn potentiele pestende klasgenoten? Stimuleer ik mijn kind hiermee een pad in te slaan waarvan hij niet meer terug kan? Wat zijn eigenlijk de gevolgen van het dragen van die jurk? Kan hij daar later nog last van krijgen? Of maak ik het kledingstuk nu veel groter dan het is?
Misschien wil ik hem behoeden voor de reacties van anderen, die er mogelijk niet van overtuigd zijn dat een roze rok aanhebben de beste keuze in de categorie kledingopties. Omdat kinderen dat soort ideeën niet altijd onder stoelen of banken steken zou het zomaar kunnen dat mijn zoon door het dragen van zijn jurk het mikpunt wordt van pesterijen. Maar is dat echt zo dat dat gaat gebeuren? Of vul ik dat in? Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat het op scholen soms zo kan zijn dat als je je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, het er dan wordt afgemaaid. Mensen zijn kuddedieren, en horen graag bij de massa. Helaas zijn er kinderen die alles wat afwijkt van die massa bespotten en uitlachen. De vraag is echter, moet je daarom bij de massa willen horen? Hoe zit dat als je niet bij de massa kúnt horen? Stel nou dat ik een kind heb met een huidaandoening, die er daardoor anders uit ziet dan de rest? Of met een hazelip, dat zich slecht verstaanbaar kan maken, of met een spierziekte die daardoor met een rollator moet lopen? Als alles wat afwijkt mogelijk wordt gepest, moeten we die kinderen vertellen dat ze maar niet naar een gewone school zouden moeten? Ja, maar genderexpressie is een keuze, en ziek zijn niet. Misschien. Mijn zoon heeft de keuze om wel of geen rok aan te doen. Maar een ander genderkind misschien niet. De appels, die al van jongs af aan aangeven van het andere geslacht te zijn, voelen zich misschien wel doodongelukkig in jongenskleren. Overigens, ik denk dat je altijd in gesprek moet met de pesters, dat je de gepeste moet bijstaan in het voor zichzelf opkomen en dat uitleg geven helpt, maar het ging in dit voorbeeld om de theorie, en die is denk ik voor alle kinderen hetzelfde.
Behalve over potentiele pesters, waarvan overigens nog niet eens gezegd is dat ze er wel zijn, heb ik nog meer gedachten om te analyseren. Mijn eigen ongemak bijvoorbeeld. Ik vind met heel mijn hart dat mijn kinderen mogen dragen wat ze willen, maar dat wil niet zeggen dat ik me daar nooit ongemakkelijk bij voel. Ik ben me erg bewust van het feit dat wij een, hoe zei de directrice dat vriendelijk, opvallend gezin zijn. Als ik met mijn kinderen door de stad loop dan heb ik het gevoel dat we opvallen. Waarschijnlijk is dat ook zo. Je zou het niet zeggen als je mij in vol ornaat door de stad ziet lopen (een beetje rockmoeder gaat in vol zwart, in mijn geval nog vaak in lange jurken ook), maar ik heb een hekel aan opvallen. Waar ik dan de neiging toe heb, is om voor mensen te gaan invullen. Zo kan ik van te voren bedenken wat men mogelijk wel of niet zou kunnen gaan zeggen en wat de hypothetische reacties zouden kunnen zijn op mijn mooie stuiterkinderen in hun zwierige jurken. Maar eigenlijk zegt dat vooral iets over mij, en niet iets over mijn kinderen. Ik bedenk me wat anderen zouden kunnen denken of doen, zonder ooit gecheckt te hebben of dat wel klopt. Sterker nog, ik heb eigenlijk niet perse een hekel aan opvallen, maar aan het gévoel hebben dat ik opval. Als ik alleen door de stad loop heb ik helemaal niet meer het gevoel dat ik opval namelijk. Ik ben aan mijn stijl gewend, en omdat ik er aan gewend ben loop ik fluitend door de stad en zie ik eigenlijk nooit mensen kijken. Of ze kijken of niet vind ik niet interessant, en omdat me dat niet boeit zie ik ze ook nooit kijken. Hmm.. Zou dat niet ook voor de kinderen kunnen gelden?
Finnley op zijn best, lekker buiten, rennen, vliegen, springen en en passant nog wat geld verdienen voor de haaien.
Heb ik nog meer gendergedachten? Ik las laatst een boekje, en daar stond in dat je genderkinderen niet moet stimuleren. Dit zou mogelijk slecht voor ze zijn, wij als ouders zouden crossgender gedrag onterecht kunnen versterken. Het kind zou dan sturend in de opvoeding worden. Ik vraag me af of dat wel kan. Stel nou dat ik mijn kinderen laat dragen wat ze willen, elke dag een roze tutu naar school als ze daar gelukkig van worden. Wat zouden daar de gevolgen van kunnen zijn? Zou ik een kind door het dragen van jurken transgender kunnen maken? Of homoseksueel? Ik denk dat een kind een bepaalde persoonlijkheid heeft, en dat je die niet anders kunt maken door een kind te beperken wat voor kleding het aanheeft. Er zijn nogal wat therapieën op de markt geweest van instellingen die vonden dat ze mensen trans-af en on-homo konden praten. Geen van die heeft echt gewerkt, sterker nog, in de meeste landen zijn ze inmiddels verboden. Als je een persoon niet hetero kan praten, waarom zou ik hem dan wel homo of trans kunnen maken door hem toe te staan een jurk aan te trekken? Er staat overigens in datzelfde boekje dat kinderen doorgaans beter worden van zichzelf zijn, en er zijn ook onderzoeken die dat ondersteunen.
Zou ik mijn kind een bepaalde weg in dwingen waaruit hij niet meer terug kan? Wat nou als hij dit later maar heel stom vind en met schaamrood op de kaken terugdenkt aan die fase van zijn leven? Dat kan altijd natuurlijk. Als hij op een dag besluit dat roze maar stom is een jurken voor anderen, maar zeker niet voor hem, dan kan dat. En ik denk dat dat het belangrijkste is, dat je de optie geeft dat het niet uitmaakt. Als het namelijk niet uitmaakt, dan kan je altijd terug.
Wat ik apart vind om te ontdekken is dat ik tijdens al dit geanalyseer merk dat ik anders denk over Finnley zijn jurk dan ik destijds dacht over Skylar zijn jurk. Toen heb ik hem gewoon gekocht, en me helemaal niet druk gemaakt over terug kunnen, fases, stimuleren of remmen. Terwijl eigenlijk het enige wat er werkelijk anders is de leeftijd van de kinderen in de klas is. Ik ben blijkbaar banger voor de reactie van kinderen uit groep vijf dan voor die van groep twee. Dat zegt me dan weer dat eigenlijk de meeste van mijn echt wezenlijke gendergedachten over de ander gaan. Dat dit is wat mijn kind wil daar twijfel ik niet over. Dat hij, ondanks dat anderen er soms negatief op reageren, nog steeds roze een mooie kleur vind en rokken fijn vindt zwieren, dat zegt iets over zijn voorkeur.
Mijn zoon wilde in een jurk naar school. Ik wilde dat heel eventjes uit zijn hoofd praten, omdat ik bang was wat de rest ervan zou zeggen, en wat dat met hem zou doen. Maar ik heb het niet gedaan. Wat ik wel heb gedaan? Zenuwachtig thee gedronken en een eind gaan fietsen om mijn gedachten te verzetten. Niet geheel toevallig reed ik op de terugweg langs school, waar hij wel heel toevallig net aan het buitenspelen was. Vanaf een afstandje heb ik staan kijken naar mijn zoon, die vol overgave iets aan het spelen was met een vriendje. Iets met verstoppen en springen en gluren en wild en heel erg stereotype jongensachtig. In zijn mooie jurk, met een grote glimlach.
Niet het speelplein waar ik stond, maar een foto van de juf over de les schaduwtekenen.
*) Dat stevige staan is, ondanks zijn voorkomen, niet echt Finnley s sterkste kant. Hij is een ster in voor anderen opkomen als die in de penarie zitten, maar vindt het nog al eens moeilijk om vastberaden en met zelfvertrouwen zijn mening te verkondigen, vooral als die mening op persoonlijk vlak wordt aangevallen. Zijn hart is groot en staat open voor iedereen, maar als het over zichzelf gaat dan lijkt het soms een slag of drie gekrompen.
**) Nog niet? Misschien. Ik denk persoonlijk nooit niet. Hij voelt zich helemaal blij en vrij als jongen en hoofd nooit op welke manier dan ook aangegeven dat hij dat anders zag. Hij vind gewoon roze een mooie kleur, en rokken leuk zwieren. Er is volgens hem een nijpend tekort aan roze shirts met minecraft, jurken met Pokemon en paarse rokken met superhelden erop.
***) Met het risico dat u een hekel begint te krijgen aan noten: toch weer een noot. Omdat ik uiteindelijk graag van deze zin af zou willen. ‘We hadden het goed voorbereid’. Omdat er dus, klaarblijkelijk, iets nodig is als voorbereiding voordat je je (achtjarige) zoon in een jurk naar school kunt laten gaan. Maar ik wil hier minstens vermeld hebben dat ik graag zou willen dat dat niet meer nodig is. Niet perse vandaag, maar in de toekomst. Doet u met me mee? Als we tegen meer mensen uitdragen dat een jongen in een jurk heel normaal is dan hebben de kinderen van onze kinderen geen voorbereiding meer nodig 🙂
2 thoughts on “Gendergedachten.”
Hoi Taya, jullie zijn goed bezig en ik volg deze blog met plezier. Fijn dat je dit met ons deelt. Groeten aan het hele gezin van Colline, transgender (67) die regelmatig switcht.
Hai Colline,
dankjwel voor je bericht! Ik wordt altijd helemaal blij van berichtjes, maar ik merk dat ik vergeet te kijken op de berichten pagina.. (ik moet ergens kunnen instellen dat ik er een mailtje van krijg.. Maar ik moet nog even uitvinden waar dat dan zit :))
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Strictly Necessary Cookies
Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
Hoi Taya, jullie zijn goed bezig en ik volg deze blog met plezier. Fijn dat je dit met ons deelt. Groeten aan het hele gezin van Colline, transgender (67) die regelmatig switcht.
Hai Colline,
dankjwel voor je bericht! Ik wordt altijd helemaal blij van berichtjes, maar ik merk dat ik vergeet te kijken op de berichten pagina.. (ik moet ergens kunnen instellen dat ik er een mailtje van krijg.. Maar ik moet nog even uitvinden waar dat dan zit :))