Ineens is het bijna tweeduizendachttien. Voor mijn gevoel was het gisteren dat ik voor een afspraak bij het VU zat en me voornam er een stukje over te schrijven. Ergens daarna werd ik geveld door een hele zware griep en gingen we daadwerkelijk echt verhuizen, en nu zit ik op het randje van het nieuwe jaar op de grond voor de deur van de Ikea. (Je zal maar op zaterdag schroefjes en boutjes nodig hebben. Geen handige dag, zoals Youp van ‘t Hek jaren geleden al zei, en dus besloot ik gewoon heel vroeg te komen om me een plekje bij de service balie te garanderen. Omdat wachten van te voren blijkbaar minder erg is dan wachten in de rij bij de balie..) We zijn verhuisd, en spenderen nu onze dagen in een huis vol dozen, rare geluiden (trappen met kasten eronder kraken veel meer!), open deuren voor katten die ineens de hele dag binnen zitten en een keuken waarin alles nog kwijt is (had jij niet de scharen gezien in die ene doos met ‘berging’ erop? Of hebben we dat naar de zolder verscheept?). Jurre is inmiddels vergeten hoe zijn werk eruit ziet, omdat alle dagen gevuld lijken met het bouwen van kasten en het boren van gaten.

Tussen dat alles zouden we bijna vergeten dat er nog andere mensen in het huis rondlopen, mensenkinderen zonder permanente schroevendraaier in hun hand en accuboormachine aan hun riem.

Kerstmis voorbij

De kinderen blijken goed flexibel en doen het tussen alle verhuisdozen eigenlijk verbazingwekkend goed. Rondom kerst waren er twijfels of Skylanne het allemaal wel zou gaan halen, maar uiteindelijk bleek de griep lang genoeg weg te blijven om redelijk vloeiend door het kerstdiner te wandelen, en waren de in allerijl aangekochte paracetamol helemaal niet nodig. Ik mistte het jaarlijkse zingen in het kerstkoor van de school enorm, want hoewel de koorts wegbleef, was ik dusdanig schor dat ik het de kinderen daar niet aan kon doen om mee de klassen rond te gaan. De kerstdagen kwamen en gingen. We maakten onze traditionele familiefoto’s (al kunnen die nog steeds niet van de camera af wegens gebrek aan een aangesloten apparaat om ze op te bewerken), Sky en Finn gingen mee met opa en oma naar de kerkdienst op kerstochtend (Wij zijn niet gelovig. Nu ja, Jurre is in zijn hart nog min of meer Christen, en ik ben een katholiek opgevoede agnost. Maar we gaan nooit naar een kerk), omdat mee met je grootouders nu eenmaal veel leuker is. (Ik vermoed ook omdat ze na de kerk altijd koffie en limo hebben. Met koekjes. Wanneer oma dan bij kletst met andere oma’s. En dus niet op de koekjes let..)

Er waren lichtjes en gezelligheid, alhoewel er van te voren wat moeite leek te zijn met Tante To en Oom Piet, die Skylanne tegen hun kleinzoon zeggen maar lastig vonden. Na enig overleg hebben we besloten het nadenken daarover te bewaren tot na de kerst, en ook vooral tot een moment waarin we de lampen in huis hebben opgehangen.

Nieuw huis

Verhuizen is een raar iets. Van te voren bedenk je wat je waar en hoe wilt hebben in je nieuwe stulpje, en als je er dan eenmaal zit blijkt dat het bewoonbaar maken weliswaar is gelukt, maar dat dingen vinden (Printers bijvoorbeeld, als je een hele belangrijke mail van je hypotheekadviseur hebt gehad die je moet ondertekenen. Voor vanmiddag vier uur. Of scharen, omdat je die dozen die je heel zorgvuldig dicht hebt getapet om de verhuizing goed te doorstaan waar je door je griep helemaal niet bij bent ook wel een keer wilt open maken) van een heel ander kaliber is. Maar dat geeft niet, want je hebt eigenlijk helemaal geen behoefte aan iets nuttigs doen. Je kledingkast in elkaar zetten en ervoor zorgen dat je bij het douchen niet de hele badkamer én gang nat spettert hebben veel hogere prioriteit. Wel vond ik al gauw in een doos onze Happy Jar *). Wat me een mooi moment leek om eens terug te blikken.

Hoe was afgelopen jaar?

Want hoe ging het eigenlijk met ons het afgelopen jaar? Mijn jongste kreeg een badpak, haalde haar diploma en ging als een meermin door het water. Mijn middelste kreeg naast een badpak ook een jurk en durfde die aan naar school. Mijn oudste werd een motormuis, en hoeft nooit meer door de regen te fietsen. (Want door de regen motorrijden is namelijk een fundamenteel anders gevoel) We hebben genderkinderen ontmoet bij ouder- en kinderdagen van GO , en onze zoon steeds meer meisje zien worden, tot het punt waarop de verandering van naam onvermijdelijk leek. We gingen op mini vakantie naar de Efteling, en waren druk druk DRUK met ons nieuwe huis.

Genderneutraal

Ik dacht na over gendernormen, en kan me haast niet meer voorstellen dat ik dat ooit niet deed. Genderneutraal is het irritantste woord van 2017, maar ik probeer het wel af en toe te zijn. Niet meer als je onderweg bent naar de tandarts ‘geef dat maar aan de mevrouw aan de balie’ tegen je kroost zeggen, omdat je je bewust bent dat het in theorie mogelijk is dat de medewerker helemaal niet vrouwelijk is. Ik werd tante van een tweeling en kwam er achter dat er nergens neutrale vlaggen of kaartjes zijn. Je zal maar bevallen van een dochter en een zoon, en van iedereen twee kaartjes moeten krijgen. Als je er langer over gaat nadenken is het eigenlijk wel een beetje raar.

Herinneringen aan mijn zoon

Door facebook werd ik herinnerd aan een kerst drie jaar geleden, in een bowling restaurant. Het eten was lekker, het bowlen was leuk, de playstation was leuker (zei Finnley), maar de verkleedkist was nóg leuker (zei Skylanne). Door de foto kwam ik er achter dat ‘mijn dochter’ inmiddels helemaal is ingeburgerd. Zoveel zelfs, dat als Finn ‘hij’ zegt als hij het over zijn jongere zus heeft (Bijzonder schattig overigens, hij zegt nooit meer Skylar, en altijd ‘mijn zusje’, maar wel te pas en te onpas nog ‘hij’) ik dat meteen raar vind klinken. Soms is er iets van gemis, als ik oude foto’s zie waar Sky heel mannelijk opstaat in zijn Cars trui en zijn modderlaarzen**). Dan mis ik mijn zoon, de doerak. Het duurt vaak maar even, want meteen bedenk ik me wat er nou eigenlijk is veranderd. Bijna niets dus. Ik heb nu een stuiterende, modderzoekende, energieke dochter.

Wat brengt 2018?

Wat zal volgend jaar ons brengen? In ieder geval meer afspraken bij het VU (Ik mag hopen dat we in een jaar toch wel door al die extra wachtlijsten heen zijn). Een ingericht huis, waarin ik ook dat wat erin staat kan terugvinden, met lampen, zonder dozen (Vooruit, een paar, achter de schotten op zolder, dat mag nog wel), waarin ik onbeperkt thee kan drinken met mijn kokendwaterkraan.

Ik hoop dan eindelijk tijd te hebben om de looks van de site eens onder handen te nemen, en mogelijk echte plannen te maken voor dat boek wat ik in gedachten heb. In 2018 kan Skylanne straks super goed lezen, en klaagt dan (hopelijk) wat minder als Finnley de hele ochtend achter zijn Donald Duckie verdwijnt. ***) Mijn middelste gaat eindelijk zijn vriendjes weer zien als hij overgaat naar groep zeven, en al zijn kameraden ook in zijn schoolgebouw komen. Lyka gaat nadenken over de master die ze gaat kiezen voor haar studie, en Jurre gaat zijn draai vinden in zijn nieuwe functie op zijn werk. En gender? Dat wandelt gewoon overal doorheen, vastbesloten als ik ben om ons vrolijk dobberend op de rivier te houden. Even geen stroomversnellingen is ook wel fijn.

 

*) Men neme een glazen pot, doos, vaas, of schaal. Vervolgens koop je een stapeltje gekleurd papier, van die memoblaadjes bijvoorbeeld, en schrijf je elke keer als je wat leuks, fijns, ontroerends of trots meemaakt dat op één van die blaadjes. Die vouw of rol je op en stop je in de container. Aan het eind van het jaar kijk je wat je zoal hebt opgeschreven. Je komt er dan a. achter dat je heel veel dingen uit het begin van het jaar was vergeten (Leuk! Want nu weet je weer hoe gaaf het was op dat ene boottochtje!), b. dat je veel hebt om trots op te zijn (Dat moeilijke gesprek met je leidinggevende bijvoorbeeld) en c. je voelt je helemaal warm en zacht vanbinnen, omdat positieve dingen lezen nu eenmaal goed is voor ons brein. Plus: het ziet er gewoon leuk uit, zo’n fleurige, kleurige pot op je tafel.

**) Alsof die modderlaarzen nooit meer voorkomen.. Wij zijn verhuisd naar een nieuwbouwwijk, met meer zand dan me lief is. Waar de kinderen (die je nu eenmaal af en toe naar buiten moet schoppen als je dozen aan het uitpakken bent) bedachten dat een half met grond volgestorte overloopsloot wel iets is waar je kunt proberen in te gaan staan. De laarzen bleven er inderdaad heel goed staan.. De kinderen kwamen op hun sokken weer naar huis.. Maar ach, ik ben de moeder die in haar zondagse goed ging bomenklimmen en dan door het kroos heen in vuile sloten viel, dus ergens had ik dit moeten zien aankomen.

***) Oh. Mijn. God. Dan heb ik straks twéé Donald Duck verslinders! De deurmat mag zich wel alvast gaan voorbereiden..