Sky verjaart – een terugblik

Vandaag is het Skylar’s zesde verjaardag. Het is groot feest. Moeders gaat aan de slag met het maken van taart, er komen slingers en ballonnen, cadeaus en knuffels. Voor volgende week is er voor vriendjes en vriendinnetjes een partijtje in de plaatselijke geitjes boerderij gepland en morgen komen vrienden en familie onze man feliciteren met zijn verjaring. In het kader van zijn toetreding tot het zesjarigen gilde leek het me leuk om een blogje te wijden aan een terugblik op mijn genderkind.

Skylar, 10 maanden oud

Het is een druilerige dag ergens in januari in 2011 als ik op een bed in het ziekenhuis naar een TV lig te staren. Papa Jurre en zus Lyka staren met me mee. Op de TV zijn korrelige zwart-wit beelden te zijn van een kleine baby. Vooral mijn tienermeid kijkt ingespannen naar het scherm. Zou ze het kleine zusje krijgen die ze al zo lang wil? ‘Het wordt een meisje hoor, ik weet het zeker, echt!’, zegt ze. Ik, die op dat moment het geslacht van mijn ongeboren spuit nog belangrijk vind *), twijfel daar een beetje aan. Een paar dagen terug had ik een visioen waarin ik Finnley in de zandbak zag zitten en een ander jongetje op zijn hoofd aan het timmeren was met een of ander autotje. Blijkbaar was dat een voorbode, want de echografist zei nog geen minuut later dat we een zoon zouden krijgen. ‘Nee!’, riep Lyka verontwaardigd, ‘Weet u dat echt zeker? Kunt u niet nog een keertje kijken? Het kan zijn dat het niet klopt toch?’ ‘Ach lieverd’, meldde Jurre wat gekscherend, ‘wie weet wordt hij homo, en gek op paardrijden en nagellak, dan heb je toch nog een soort van zusje.’

Twee jaar oud, met zijn lievelingsknuffel

In Skylar zijn eerste jaren leek het overduidelijk een vent. Onvermoeibaar en onverschrokken trok hij de wijde wereld in. Geen glijbaan was te glad, geen berg was te hoog of hij moest erop, eraf, erin, eronder. Met zijn grote blauwe ogen en zijn innemende glimlach kon hij de hele wereld aan. Net als zijn broer leek hij een voorkeur te hebben voor dingen met wielen (om mee te botsen wel te verstaan, gewoon rijden is zó 2010), fysieke activiteit en van elke stok een zwaard maken. Mijn voorgevoel van twee jongetjes in de zandbak leek redelijk uit te komen. Tussen de broers hing een gezonde rivaliteit zoals je die wel vaker vindt bij jonge kinderen. Miljoenen ouders over de hele aardbol komen vergelijkbare situaties tegen als deze: ‘Dat is mijn emmer/schep/kiepauto!’ ‘Maar ík heb hem nu!’ ‘Maar hij ís van míj! Geef hier!’ Timmerdetimmer op hoofd/armen/rug van product stelend kind. ‘Mammmmaaaa!’

Onze prima ballerina

Sky heeft, net als zijn broer overigens, soms  zin in ‘meidendingen’. Hij wil gelakte nagels als hij mij de mijne ziet doen, en als ik voor de spiegel zit met oogschaduw krijgen mijn zonen vaak ook wat oogpotlood bij de wenkbrouwen. Misschien wil hij dat omdat hij het mij ziet doen, zoals kinderen veelvuldig zaken willen die hun ouders doen. Ik denk er verder niets van, sta er niet eens bij stil. Mijn beide zonen zijn jongetjes, zo mannelijk als maar zijn kan, zo lijkt het. Finnley heeft bijna uitsluitend vriendjes op school (de twee keer dat hij met een meisje wilde spelen heb ik subiet de planning omgegooid zodat het kon, het leek mij wel goed als hij eens met wat verschillende mensen omging in plaats van enkel het autoongeluk-veroorzakende soort) en zijn broertje speelt met zijn vriendjes vooral luidruchtig en rennend. Dat hij eigenlijk vooral met jongens speelt omdat mijn vrienden toevallig ook zonen hebben, en hij dus helemaal nog geen meisjes van zijn leeftijd ként, daar sta ik niet zo bij stil. Wij hebben een jongenshuis. Al wat roze was en ooit van Lyka was is al lang en breed naar de kringloop en de prullenbak verdwenen, dus er is ook weinig anders om uit te kiezen. De kinderen hebben T-shirts met haaien, ‘I’m not deaf, I’m just ignoring you’, spiderman en Cars en we hebben inmiddels een behoorlijke voorraad zwaarden in huis (Van foam wel te verstaan. het enige houten zwaard wat we ooit na een ridderfestival hier in huis hadden werd heel vlot verplaatst naar een plek in de berging, en ligt daar nu nog). Maar het gebrek aan ander speelgoed schijnt de jongens niet te deren, en ze lijken gelukkig.

Als Sky drie jaar oud is komt Frozen uit, een Disney film over een ijsprinses. Hij is er wég van, Elsa is zijn grote heldin. In de bibliotheek vindt hij in de verkleedbak een dansjurk. Ik maak een foto van een blij mannetje met glinsters in zijn ogen die als een ballerina door de ruimte danst. Als we tegen kerstmis in een restaurant opnieuw verrast worden met de inhoud van hun verkleedkist en wij op audiëntie mogen bij een trotse prinses Skylar besluiten we zelf maar eens een jurk aan te schaffen. Hij is de koningin te rijk met zijn nieuwe sneeuwkoningin jurk, wil hem aan naar de peuterspeelzaal, de supermarkt en de speeltuin. Mama heeft echter niet zo heel goed opgelet, en een goedkope satijnen jurk gekocht. Kent u dat, satijn? Dat is een mooi glimmer stofje, wat soepel valt, maar totaal niet meerekt. Stelt u zich even een kind voor in mooie lange verkleedjurk. Niet tot op de enkels, maar wel goed lang. Zojuistgenoemde zit op de grond met een treinbaan te spelen, en wil opstaan omdat aan de andere kant van de baan ook gave locomotiefjes staan. Oeps, daar stond hij op de jurk. Geeft niets hoor, behalve dat er nu bij de naad een scheur in zit. Na zes keer verstellen heb ik een nieuwe, kortere jurk gekocht. Van katoen.

Toen hij vier was wilde hij een hanenkam, net als zijn broer. Hier in de dierentuin met door mij gefabriceerde paarse Elsa cape

Mijn zoon verjaart en wordt een schoolkind. In het kleine instroomklasje waar hij zit is in je verkleedjurk naar school komen heel geaccepteerd, over nagellak en kroontjes maakt niemand zich druk. Tot er een ouder jongetje uit de klas ertegenover iets van zijn jurk zegt. Er komt een periode waarin Sky het moeilijk heeft. Thuis trekt hij nog te pas en te onpas zijn prinsessenjurk aan. Maar als we ermee buiten zijn lijkt het hem ineens op te vallen dat mensen daar wat van kunnen vinden. Hij is als de dood dat men er iets van zegt. Als hij zijn, door mij met moeite aangeschafte**), donkerblauwe Frozen shirt aanheeft komt de (overigens vriendelijk gestelde) vraag ‘Waarom heb jij Elsa aan? Dat is toch voor meisjes?’ door een toevallig passerend speeltuinkindje. Het is een reden om huilend aan te komen rennen. ‘Mama, ze zei dat ik een meisje ben!’, roept mijn zoon dan verontwaardigd. Uitleggen dat dat eigenlijk niet was wat ze zei mocht niet baten. Hij gooide zijn prinsesknuffel door de kamer en riep dat hij nóóit meer iets rokkigs aan wilde. De volgende ochtend kwam hij bij ons in bed liggen. ‘Ik ga een meisje worden’, verkondigde hij. ‘Als ik een meisje ben kan ik altijd een jurk aan.’ Stiekem nog best een slimme oplossing van zijn kleuterbrein.

Zijn allereerste rok, met bijpassende roze sandalen

De zomer ging voorbij en er kwam een nieuwe kleuterklas. Skylar begon gek te worden op tekenen en knutselen (Waarom waren zaken als strijkkralen me nooit eerder opgevallen? Vond ik ze misschien onbewust niet mannelijk genoeg?), we schaften Netflix aan, waar er voor het eerst gekozen kon worden naar wat je keek, in plaats van dat je geduldig moest wachten tot de BBC het beliefd had om uit te zenden waar jij naar wilde kijken. Waar Finnley zijn profiel vlot gevuld werd met ninja’s en pokemon, begon die van zijn broer zachtjes aan vol te stromen met glitters en elfjes. De verkleedjurk werd afgedragen, zo veel dat ik er een tweede van aanschafte. Niet meer naar school, maar niet omdat hij dat niet probeerde. De huidige juf had echter andere regels over verkleedkleding in de klas. ‘Dan wil ik een gewone jurk hebben!’ brieste Sky na de zoveelste keer waarop ik uitlegde dat dress up en school samen geen combinatie vormden. Okay. Gewone jurk. Waarom ook niet. Gaan we doen. Eigenlijk zonder er bij na te denken struinde ik de stad af op zoek naar een rok. Niet roze, en wel een beetje stoer, iets waar je ook een spiderman shirt bij kon dragen. Er kwam een blauwe, met tule en een van zijn favoriete prinsessen erop. Wederom zonder na te denken trok ik hem die aan naar school, en eigenlijk liep alles op rolletjes. Ja, het was eventjes een ding, zei de juf, maar daarna hebben we gesproken over voorkeuren en dat iedereen wat anders leuk kan vinden en toen was het klaar. Kleuters kunnen zo makkelijk zijn.

Hij werd ouder en er moest zomerkleding komen. ‘Wat wil je dat ik koop?’, vroeg ik aan Sky. ‘Een nieuwe korte broek, of een zomerjurk?’ Bij het vooruitzicht nog meer jurken te mogen sprong hij een gat in de lucht. Ik werd steevast platgeknuffeld als ik met iets thuiskwam wat neigde naar roze of glitters had. Soms vroeg ik nog even aan de juf hoe het eigenlijk liep met Skylar zijn genderexpressie en de acceptatie in de klas. ‘Niets bijzonders’, zei de juf dan. ‘Sky is gewoon Sky.’

De jarige Job, of Jet, euh Sky, die zijn verjaardagskaart bewonderd.

In het afgelopen jaar is hij een oudste kleuter geworden (De kleintjes kijken nu tegen je op! Yeah!), nam het besluit dat zijn haar nu toch echt zo lang als rapunzel moet worden (hij weet zelfs al tot hoever het komt als hij de straat over steekt en het achter hem aan waaiert), kreeg een badpak en een meerminnenstaart,  had een kortstondige aanvaring met klasgenoten, maar bleef toch zichzelf en heeft een schoenmaat gekregen waar menig moeder hoofdbrekens van krijgt (Waar vind ik nog glitterschoenen in maat 35/36?).

Als ik het zo opschrijf dan lijkt het alsof Sky meisjesachtiger is geworden door de jaren heen. Gedeeltelijk is dat ook zo, zeker in uiterlijk. Maar ik denk dat hij vooral op ontdekking is gegaan. Zaken waarvan hij voorheen niet wist dat ze er waren bleken nu veel leuker dan die superhelden en ninja’s. Niet dat ninja’s hun charme hebben verloren, maar ze zin wel leuker als ze roze zijn. Sinds dat wij roze en knutsels in huis aanbieden valt er wat te kiezen. Meestal kiest hij voor glitters. Maar er zijn ook genoeg dagen dat ridders met zwaarden  de trampoline onveilig maken.

Wat het nieuwe jaar gaat brengen? Geen idee. Leren lezen hoop ik, dat ik niet meer uit ten treure zelf van Jacobs New Dress hoef voor te lezen maar dat hij op een gegeven moment  gaat snappen voor welke woorden die priegeltjes staan. We gaan het wel zien. Ik maak me geen zorgen. Want Sky blijft gewoon Sky. Zolang we dat maar in gedachten houden, komt alles goed.

 

*) Terwijl ik dit typ vraag ik me af: hoe zit dat nu? Zou ik, als ik vandaag zwanger zou blijken, dat anders zien? Met de huidige kennis die ik heb vergaard over alle gendervariaties op deze wereld, zou ik het nog belangrijk vinden welk geslachtdeel er uit zou rollen? Om heel eerlijk te zijn; ik weet het niet. Ik denk dat ik het minder belangrijk vind dan toen, maar ik weet niet of ik kan zeggen dat ik het niet zou willen weten. Gek is dat, dat ik rationeel vind dat geslacht er totaal niet toe doet, maar wel graag zelf zou willen weten wat het model is van de spruit in mijn buik…

**) Ik heb me het leplazerus gezocht naar unisex Frozen shirts. Kleding die niet roze of wit of turquoise was maar wel met een prinses erop. Uiteindelijk vond ik na heel veel zoeken op een meisjes afdeling een donkerblauw shirt met de hele cast erop. Het is mij een raadsel waarom dat niet voor jongens beschikbaar mag zijn.

2 thoughts on “Sky verjaart – een terugblik”

  1. Hallo, via via kwam ik op je site.
    Wat een herkenning.
    Onze jongste van 4 draagt ook jurken en heeft zichzelf een meisjes naam gegeven. Hij wisselt ook steeds van rol. Onze oudste heeft ook een roze fase gehad. Maar de jongste gaat dus nog wat verder.
    Op school gaat t tot nu toe goed en krijgen we alleen nog maar complimenten.
    Ik vraag me af voor hoe lang nog.

    Groetjes jolanda

    1. Hai Jolanda,
      wat fijn dat je hier herkenning vindt! Dat is precies waarom ik mijn blog begonnen ben 🙂 Ik ben ook opzoek gegaan naar herkenning, en weet nog dat ik het eerste boek over een genderkind wat op mijn zoon leek echt helemaal verslonden heb, haha. Ik hoop dat het op school nog heel lang goed blijft gaan 🙂 Ik denkt dat jongere kinderen daarmee meer ‘geluk’ hebben dan oudere kinderen. De klasgenootjes om hen heen zijn al soort van gewend dat het zo is, en ik denk dat dat scheelt als de kinderen ouder zijn. Bij ons is het gewoon ‘Skylar is gewoon Sky’ in de klas, en is de rok eigenlijk nooit onderwerp van gesprek. Maar goed, ik ben ook benieuwd hoe dat bij ons gaat als hij in groep 5 zit bijvoorbeeld..

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *