Zeemeermin/man/mens

Mijn zoon heeft zijn zwemdiploma gehaald. Eindelijk is dan het moment aangebroken dat ik naar het zwembad kan met een bak loombandjes en een boek en me helemaal niet meer in het water hoef te begeven, omdat mijn kinderen geacht worden over genoeg zwemvaardigheden te beschikken dat ze zichzelf kunnen redden in het bad. Gedaan is het met de tijden dat ik zat te bibberen aan de rand van het wedstrijdbad omdat ze van de duikplank af wilden, iets wat als halsmisdaad gezien wordt tenzij het onder ouderlijk toezicht gebeurd. Nooit meer lusteloos hoeven hangen aan de rand van het bad omdat zoonlief heeft bedacht dat van de kant af koppeltje duikelen té gaaf is, en denkt dat ik na de tachtigste keer nog opnieuw moet worden uitgelegd hoe gaaf dat er uitziet.

Om te vieren dat hij zijn zwempapiertje had behaald gingen wij dus maar eens naar het zwembad. Daar hadden we namelijk in vier jaar zwemles nog niet genoeg van gezien. Continue reading Zeemeermin/man/mens

Veranderen voor een ander?

‘Mama, ik wil geen meisje meer worden, ik word een jongen. Ik moet op voetbal en turnen en dan ga ik mijn haar heel kort knippen.’

Sky kwam naar me toe gerend op een zaterdagochtend aan het eind van een verjaardagsfeestje bij een vriendje.

‘Oké lieverd, erm.. Hoe was het feestje?’ ‘Leuk! We hebben maskers gemaakt en gespeeld en Angry Birds geschoten en chips gegeten én taart én snoepjes en ik heb ook nog een zakje gekregen om mee naar huis te nemen!’ We lopen samen naar de auto en ik gesp mijn stuiterende vijfjarige vast in zijn stoeltje terwijl hij ondertussen alvast probeert de snoepjes open te maken uit het uitdeelzakje. ‘Hey schat, hoe zit het nu met dat turnen en dat voetballen?’ ‘Nou, dat zeggen Jantje en Pietje, dat ik op voetbal en turnen moet. Als ik een jongetje word dan gaan ze vriendjes met me zijn. Dus ga ik mijn haar kort knippen, met streepjes erin, net als Jantje.’

Dit is zo’n moment waarop ik even niet weet wat ik moet zeggen. Continue reading Veranderen voor een ander?

Gendernormen zitten diep.

Meisjes houden van roze en jongens vinden blauw een mooie kleur. Toch?

Nou… Eigenlijk is van oorsprong blauw voor meisjes en roze voor jongens. Sterker nog, ook dat was van korte duur, daarvoor waren alle baby’s wit, simpelweg omdat de verf waarmee kleren werden gekleurd vaak gemaakt was van nogal rare  en ongezonde stofjes (Arsenicum bijvoorbeeld). Dat wij roze voor meisjes vinden en blauw voor jongetjes is een betrekkelijk recente ontwikkeling.

Afgezien van de kleur zijn er natuurlijk nog meer gendernormen. Jongens zijn ruw, en houden van voetbal. Meisjes zijn rustiger en houden van knutselen. Mannen zijn vaker ambitieus, vrouwen vaker emotioneel. Jongetjes zijn ondernemend, meisjes zijn meegaand. Ook op school wordt er nogal een scheidslijn aangebracht tussen mannelijk en vrouwelijk. In de kring worden de kinderen vaak op sekse ingedeeld.  Op de gang in de bouwhoek zie je vooral jongens en in de huishoek kom je vooral meiden tegen. Als je een boekje leest over een danser dan is dat vaak een meisje. *) Continue reading Gendernormen zitten diep.

Wat als hij de jurk nooit meer aan wil?

Niets zo veranderlijk als het weer. En, klaarblijkelijk, de reacties op afwijkende genderexpressie.

Waar ik vorige week nog blij op Facebook postte dat mijn mooie zoon in zijn bloemenbroek eigenlijk prima door de school heen was gewandeld met zijn kattenshirt, vandaag liepen dingen een beetje anders.

Finnley kwam thuis en vertelde dat één van zijn vriendjes zegt dat hij niet mag meespelen als hij ‘meisjeskleren’ aan heeft. Die hij natuurlijk prompt niet meer aan wil naar school. Vanmorgen zat hij naast zijn ladekast, en ik was toevallig ook in de kamer. Hij ging met zijn hand over de shirtjes in de la -de in eerste instantie gekozen trui werd na het weerbericht verruild voor iets koelers- en raakte zachtjes  de glitters aan van zijn eerste glimshirt. ‘Die toch maar niet’, zei hij, waarna het hele verhaal er uit kwam. Continue reading Wat als hij de jurk nooit meer aan wil?

Genderkinderen ontmoeten

Afgelopen weekend zijn Skylar en ik andere gendercreatieve kinderen wezen opzoeken. De kinderdag was georganiseerd door Berdache *), een organisatie voor ouders van genderkinderen. Het idee van zo’n dag is dat kinderen door samen te spelen leren dat ze niet de enigen zijn met een genderverhaal. Als bonus zijn er dan een hele bups ouders bij die samen hun verhalen kunnen delen.

Ik had een tijdje geleden aan hem gevraagd of hij dat wat zou vinden, andere kinderen ontmoeten zoals hij. Sky zei toen dat hij dat wel wat zou vinden. Ik merkte de laatste tijd ook dat hij meer vroeg om boekjes over jongens in een jurk, of transgender kinderen. Zelf was ik een beetje aan het twijfelen, omdat ik vermoedde dat het merendeel van de kinderen daar transgender zou zijn, in de zin van, overduidelijk ontevreden met hun lijf (de ‘appels’ zogezegd) en ik me afvroeg of hij daar wel tussen zou passen. Na enig heen en weer mailen met een van de vrijwilligers bleek echter dat de kinderdag bedoeld is voor alle kinderen **) die twijfelen over hun genderidentiteit, ook kinderen die bijvoorbeeld heen en weer wisselen tussen jongetje en meisje en genderfluid genoemd zouden kunnen worden (Zoals deze mooie documentaire laat zien, over Jack uit Canada), of kinderen die er nog niet uit zijn hoe ze zich voelen. Continue reading Genderkinderen ontmoeten