Tag Archives: gewoon leven

Verhuizen met onderbroeken

Ik schreef in januari dat papa Jurre en ik gingen scheiden. Dat uit elkaar gaan duurt even (iets met vrij veel documenten met veel te kleine lettertjes waar je je eerst moet doorploeteren voordat je het kunt indienen), maar in de tussentijd werd er wel naar huizen gekeken voor Jurre. Hoe gaat het nu eigenlijk allemaal in Huize van Delft, en wat heeft verhuizen met onderbroeken te maken?

Continue reading Verhuizen met onderbroeken

Naar de grote school

Het is september en de scholen zijn weer begonnen. Tenminste, in delen van het land waar ze niet door een plaatselijke corona crisis alweer gesloten zijn, zoals de school van een de dochter van een vriendin uit Nijmegen deed. Wij hebben drie kinderen die iets anders gingen doen dan het vorige jaar. Hoe gaat dat allemaal? Komt het een beetje goed met mijn regenboogkinderen in hun nieuwe omgeving?

Continue reading Naar de grote school

Scouting, niet voor iedereen?

Begin dit jaar kreeg ik het eindelijk voor elkaar om op te schrijven hoe het ons vergaan was bij onze oude scouting groep. We moesten er weg omdat er daar geen plaats was voor ons genderkind, en daar zaten we nogal mee. Scouting zou een plek moeten zijn voor iedereen immers, of tenminste, dat is wat Scouting Nederland zelf vindt. Inmiddels zijn we een aantal maanden verder, en vraagt u zich mogelijk af hoe het dan nu met ons gaat en hoe het eigenlijk zit met scouting en onze regenboogkinderen

Continue reading Scouting, niet voor iedereen?

paastafel met doodnaam

Het is alweer lente. Nu de enorme windvlagen voorbij zijn voelt het dan ook daadwerkelijk wat meer als lente. Ik hou van de winter en zijn kerstlichtjes en schaatsen, maar als het dan zo’n beetje februari is ben ik ook wel weer toe aan het voorjaarsgevoel. Tijd om Jurre naar zolder te sturen om achter het schot de doos met lente versiersels en paasbloemen vandaan te gaan halen. Een beetje eetkamer voelt al gauw vrolijker met een narcis op tafel, wat plastic vlinders in een paastak en een met chocolade eitjes gevuld vilten mandje, toch? De tafel krijgt bij ons wat extra aandacht, en wordt versierd met de crème de la crème van tafelbeddekkingsland: ons kleur-je-eigen-tafelkleed-kleed. *) Dit is een Van Delft traditie die inmiddels al vele jaren meegaat, en de krabbels toont van een kleine Sky tot de verfsels van een Finnley die net had leren netjes schrijven. We krijgen het ding gewoon niet volgekleurd in één voorjaar. Na pasen vouwen we het ding weer op en stoppen het met de plastic bloemen terug in de doos om volgend voorjaar weer te worden uitgepakt. De kinderen hangen nog maar eens een geschilderd ei in de paasboom als Sky ineens zegt: “ Mama.. Ik wil dit tafelkleed niet. Er staat Skylar op!”

Continue reading paastafel met doodnaam

Kerstgedachten

Het is kerstochtend, negentienachtentachtig, mijn bed boven was leeg. Ik mocht gewoon in de schuur komen, maar was stiekem naar beneden geslopen zonder mijn ouders wakker te maken. Beneden draaide ik aan dat ene lampje in de boom waardoor alle lichtjes aangingen, en zat ik even later met een kopje thee op de bank weg te dromen met kerstliedjes uit mijn oude radio. Nu ja, dat van die thee heb ik er mogelijk later bij bedacht, daar ik ’88 pas negen jaar oud was, en waarschijnlijk nog te jong werd geacht om zelf thee te zetten. (Alhoewel dat misschien juist een reden was om het wél te gaan zetten) Voor mij gaat kerst vooral om de lichtjes, om de donkere dagen leuker te maken, en minder donker. Maar dat gaat niet voor iedereen op.

Continue reading Kerstgedachten