“Mama, ik word toch geen meisje meer als ik later groot ben. Ik word een vlinder.”
– Lieverd, vlinders zijn wel heel klein, en leven bovendien niet zo heel lang.
“Oh. Okay. Nou, dan word ik Pokémon trainer.”
Als ouder van een kind van vijf heb je regelmatig dit soort gesprekken. Ze willen vandaag brandweerman worden, morgen elfje en overmogen youtuber. Bij Sky is wat je wilt worden later nogal verbonden aan zijn gender identiteit. Zo kondigde hij een paar weken terug aan dat hij toch geen meisje meer wilde worden. “Nee, want ik ga in de ruimte reizen, dan moet je jongen zijn.” -Kleine kinderen zijn zo van de stereotypen!- Tijdens de uitleg dat dat astronaut heet en dat overigens ook meisjes dat kunnen worden was hij eigenlijk al meer bezig met de kleurplaat die hij wilde gaan inkleuren. Wat je wilt worden is wel belangrijk, maar ook weer niet té. Continue reading Meisjeszeemeermin →
Laten we het eens hebben over een alom aanwezig gevoel wat je als ouder hebt. Alle ouders, (ja, alle, dat durf ik gerust te stellen) zijn onzeker waar het hun kinderen aangaat. Moet je heel streng zijn voor je gebroed of ze eigenlijk alle ruimte geven? Is het belangrijk dat je kiest wat zij willen of kiest wat er goed voor ze is? Wat is er dan eigenlijk goed voor ze? Is dat jouw mening, die van je ouders, die van een van de honderd boeken die je hebt gelezen?
Als ouder van een gender creatief kind is dat dubbel zo. Driedubbel. Des te meer omdat iedereen om jou heen zich met jou en de keuzes die je maakt bemoeit. Continue reading Doe ik het wel goed →
Waarschuwing: dit is een lang stuk. Ik heb overwogen het op te splitsen, maar dan zouden we meerdere blogs in een dag hebben, en het is bovendien wel één verhaal. Ik beloof hierbij plechtig er geen gewoonte van te maken.
In mijn vorige blog schreef ik hoe we voor Finnley nieuwe kleren kochten.
Nu waren die kleren voor ons als ouders, ook na het kopen, reden voor wat overactief hersenwerk. Niet naar de kinderen toe natuurlijk, daar hebben we het zelden over, maar onze, en dan vooral mijn gedachten denken er op los. Ik wil dat mijn kinderen het gevoel hebben dat ze mogen zijn hoe ze zijn. Waar dan ook. Als er mensen zijn die daar moeite mee hebben, dan gaan we dat aan, en gaan we met die mensen praten. Maar dat moet er niet toe leiden dat jij jij werkelijke zelf onderdrukt. Jij bent hoe je bent, en daarmee basta, mensen leven er maar mee. Iedereen is anders en dat moet je respecteren. Die gedachte wil ik uitdragen naar de kinderen en volgens mij lukt dat aardig. Continue reading Naar school in meisjeskleren →
Finnley wil ook een jurk. En een badpak.
Eerst dacht ik nog dat hij waarschijnlijk jaloers was op Skylar. Omdat die had aangegeven meer rokjes aan te willen moesten die wel gekocht worden. -Stel je voor dat je kind zich niet goed in zijn vel voelt zitten omdat ik als ouder geen kleren wilde kopen omdat er nog prima broeken van zijn broer in de kast lagen!- En dan kwam er dat badpak wat recent aangekocht, aangepast en geprobeerd moest worden. Natuurlijk probeer ik dan wel ook iets voor de andere kinderen mee te nemen. Zo kwamen er voor Finn extra onderbroeken en sokken en wat tshirts en broeken en met het badpak mee twee Donald Duck pockets. Met Lyka ben ik maar gewoon gaan winkelen, die is de leeftijd een beetje voorbij dat ik nog iets voor haar mee mag nemen. Continue reading Ook een jurk. →
Mag ik even wat kwijt? Er is momenteel een programma op TV over transgenders. Hij is een Zij is elke dinsdag op Nederland 3 en vertelt over de levens van diverse jonge transgenders en wat zij daarin tegenkomen.
In de serie zit Storm. Het is een jongen van 9 die liever een meisje wil zijn. Al vanaf jonge leeftijd roept hij dat hij eigenlijk een meisje is. In een artikel zegt zijn vader dat één van de eerste dingen die hij zei de zin ‘ik ben een meisje’ was. Storm voelt zich een meisje, maar gaat nog naar school als jongetje. De ouders zien dat hij daar ongelukkig van wordt. Hadden ze eerst een blij kind dat door de kamer danstte, nu zat hij in een hoekje ongelukkig te wezen. Ze gaan met Storm naar het genderteam in het ziekenhuis, maar daar vonden de dokters het beter als Storm nog niet in transitie zou gaan. Later lees ik in een artikel dat Storm uiteindelijk wel een sociale transitie doormaakt, en als meisje naar school gaat en nu ‘zij’ genoemd wordt. In de serie zijn we daar nog niet. Continue reading Gender in transitie →
“Mama, ik wil niet meer Skylar heten. Ik wil Roos heten.”
We zaten op de fiets van school naar huis. Finnley was op het schoolplein achtergebleven met vriendjes en een voetbal, en wij waren met z’n tweetjes knus onderweg naar warme thee en koekjes.
‘Erm.. Okay.. Tuurlijk lieverd.’ Het bleef even stil. ‘Wat is er eigenlijk mis met Skylar?’
“Skylar vind ik stom. Roos vind ik wel leuk.”
Het zweet brak me uit. Hij wil Roos heten! Wat moet ik hier nu mee?!… Continue reading What’s in a name →
Er moet me iets van het hart.
Ooit zei iemand: ‘Moet je dat wel doen, die meiden kleren en die rokken? Gaat dat niet veel te ver?’
Nu kwam vandaag het nieuwe badpak binnen met de post.
Niet dat vijf euro dingetje waarin we vorige week het zwemmen hadden uitgeprobeerd, -ook leuk en mooi en roze- maar het helemaal zelf door hem gekozen badpak-met-rokje in mooie roze en oranje kleurtjes. Continue reading Geluk zit in roze streepjes. →
Daar zat ik dan met mijn kopje thee en stukje taart. Op de verjaardag van een vriendin. Ik was vroeg, er waren, behalve de jarige job en haar vriend, nog geen mensen die ik kende. Nu houd ik eigenlijk niet zo van onbekenden, al helemaal niet in een groep of in een ander huis. Bovendien ga ik als ik zenuwachtig nogal babbelen.
‘Hey T., wat een leuke lampen heb je daar!’, begon ik, wijzend op de kaarsachtige lampjes die ze bij de televisie has staan. Van kleur veranderend, met ronddraaiende glitters die steeds van boven naar beneden dwarrelden en dan weer terug omhoog gezogen werden. Sky had ze geweldig gevonden. Continue reading Aandacht voor de glitterlamp →
Achteraf was er nauwelijks iets om me druk over te maken, zoals dat vaak gaat achteraf. Maar druk maakte ik me natuurlijk toch.
We waren bizar vroeg naar het zwembad getogen, zodat ik Skylar in een relatief rustig kleedkamer kon omkleden. Tenminste, dat was het idee. Aldaar aangekomen leek het me tijd om hem eens te vragen in welke kleedkamer hij eigenlijk wilde zijn. Niet dat de seksen heel nadrukkelijk gescheiden zijn met de zwemlessen – niemand zegt er iets van als er meisjes in de jongensruimte zitten-, maar er zíjn wel jongens en meisjes kleedkamers. In die laatsten waren wij eigenlijk nog nooit geweest, wel wist ik dat ze een mooie paarse deur hadden. Het was dus niet heel verwonderlijk wat mijn zoon zou kiezen. Continue reading Badperikelen, deel 3 →
De reis van een gezin met een genderkind