Tot aan de maan en terug

Ik heb een hekel aan haast.  Omdat ik wel hou van op tijd komen is onze oplossing voor een rustig ochtendritueel dat we heel vroeg opstaan. Na de wekker om kwart over zes gaan we dan eerst knuffelen in het grote bed en is er daarna alle tijd om langzaam richting het ontbijt te druppelen. Een half uurtje eerder opstaan om dan de rode maan te gaan bekijken vanuit ons zolderraam leek dan ook niet al te veel moeite op deze koude maandagochtend. De bloedmaan is een maansverduistering die in een hoop oude verhalen figureert, en terwijl ik Jurre zover kreeg om het statief van mijn camera te gaan bevrijden uit ons bevroren schuurtje mijmerde ik wat over de maan en de liefde.

Continue reading Tot aan de maan en terug

Transgenders met spijt – deel 2

“Onze transgenderzoon kwam naar ons toe. ‘Mama, ik wil een stoer meisje zijn.’ We legden hem uit dat hij altijd mag kiezen weer een meisje te zijn. Dan gaat hij twijfelen. ’Ik wil geen borsten, en eigenlijk ook gewoon Jantje blijven heten.’ Wij vinden dat alles mag, maar ik heb het er wel moeilijk mee. En volgens mij… Hij ook.”

Zomaar een stukje verhaal van iemand van een website, die verteld over haar jonge transgenderzoon.

Spijt is iets waar we het niet vaak over hebben, zo heb ik het idee. Maar het is wél iets wat aandacht verdiend. Ten eerste omdat transgenders met spijt er, hoewel weinig, natuurlijk wel zijn. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet af en toe wat op tafel zou gooien waar mensen weinig over praten. (Aan tafel zitten met de SGP en het gesprek aangaan over transgender en God lijkt me ook wel wat, nu met niet zo LHBT+ vriendelijke vertaling van de Nashville verklaring , maar ik had nu eenmaal dit stuk eerst beloofd. Dus Kees van de Staaij moet maar even plek houden later in zijn agenda) Ten tweede omdat de angst voor spijt iets is wat veel mensen om transgenders heen dwars kan zitten. En, ten derde, omdat spijt in zijn algemeenheid iets is waar we als mensheid niet graag over praten.

Continue reading Transgenders met spijt – deel 2