Tag Archives: Kleding

Verhuizen met onderbroeken

Ik schreef in januari dat papa Jurre en ik gingen scheiden. Dat uit elkaar gaan duurt even (iets met vrij veel documenten met veel te kleine lettertjes waar je je eerst moet doorploeteren voordat je het kunt indienen), maar in de tussentijd werd er wel naar huizen gekeken voor Jurre. Hoe gaat het nu eigenlijk allemaal in Huize van Delft, en wat heeft verhuizen met onderbroeken te maken?

Continue reading Verhuizen met onderbroeken

Grote Genderkinderen

Ruim tien jaar geleden werd ik door een vriend uitgenodigd bij zijn open haard. Kleine pyromaan als ik was kon ik geen weerstand bieden aan zijn warme vlammen en een paar jaar later kibbelden we in ons nieuwe huis over de naam die onze ongeboren zoon moest krijgen. “Bradley, lijkt je dat niet wat?” opperde Jurre, wat ik afschuwelijk vond. Bijna zo verschrikkelijk als de Adrianus en Nicolaas waar Lyka mee kwam aanzetten, en het was eigenlijk best een wonder dat we het nog voor zijn geboorte eens werden over de naam die Finnley moest gaan krijgen. Onze zoon was gezond en groeide als kool. We besloten tot een derde spruit om ons gezin compleet te maken en ook dat kind was een vrolijk en beweeglijk evenbeeld van het oudere broertje. Sky deed haar naam eer aan en groeide nog sneller dan kool richting de lucht erboven. Misschien had ik niet anders kunnen verwachten, getrouwd als ik was met een man van bijna twee meter. Het hebben van een zoon van rond die lengte had ik dus in kunnen calculeren, zou je denken. Maar ja.. nu bleek die zoon een dochter te zijn, die mogelijk helemaal niet zo’n behoefte heeft om met haar kop in de wolken te lopen… Continue reading Grote Genderkinderen

Mama, ik ben toch geen jongen?!

 

Vrijdag gaan we naar de Efteling. We zijn van de winter met bloed zweet en tranen verhuisd, hebben dat huis bewoonbaar gemaakt, hard gewerkt bij school en baas, en ik heb maanden lang geploeterd in revalidatie aan de andere kant van het land, de kinderen in de (overigens zeer capabele) handen van Jurre, oma en de plaatselijke kinderopvang gelaten, en vond dat we daarom wel een cadeautje verdiend hadden. Nu ja, stiekem gaan we eigenlijk elk jaar naar de Efteling, waren we er vorig jaar zelfs twéé dagen, prijkt er op de keukenmuur een levensgroot Efteling kasteel en wordt elke wc bezoeker in ons huis verblijdt met nog meer sprookjes figuren en ander beeldmateriaal uit ons favoriete attractiepark, maar dit jaar vond ik dat we dubbel reden hadden. We spaarden zegels van de plaatselijke supermarkt en vrijdag is de grote dag waarop de kinderen voor het eerst een Negen Pleinen Festijn mee gaan maken, en tot ver na bedtijd in ’s lands mooiste sprookjespark mogen zijn. Continue reading Mama, ik ben toch geen jongen?!

Kerstmis voorbij.

Ineens is het bijna tweeduizendachttien. Voor mijn gevoel was het gisteren dat ik voor een afspraak bij het VU zat en me voornam er een stukje over te schrijven. Ergens daarna werd ik geveld door een hele zware griep en gingen we daadwerkelijk echt verhuizen, en nu zit ik op het randje van het nieuwe jaar op de grond voor de deur van de Ikea. (Je zal maar op zaterdag schroefjes en boutjes nodig hebben. Geen handige dag, zoals Youp van ‘t Hek jaren geleden al zei, en dus besloot ik gewoon heel vroeg te komen om me een plekje bij de service balie te garanderen. Omdat wachten van te voren blijkbaar minder erg is dan wachten in de rij bij de balie..) We zijn verhuisd, en spenderen nu onze dagen in een huis vol dozen, rare geluiden (trappen met kasten eronder kraken veel meer!), open deuren voor katten die ineens de hele dag binnen zitten en een keuken waarin alles nog kwijt is (had jij niet de scharen gezien in die ene doos met ‘berging’ erop? Of hebben we dat naar de zolder verscheept?). Jurre is inmiddels vergeten hoe zijn werk eruit ziet, omdat alle dagen gevuld lijken met het bouwen van kasten en het boren van gaten.

Tussen dat alles zouden we bijna vergeten dat er nog andere mensen in het huis rondlopen, mensenkinderen zonder permanente schroevendraaier in hun hand en accuboormachine aan hun riem. Continue reading Kerstmis voorbij.

Gender in de kleedkamer

De scholen zijn weer begonnen. Over heel het land komen ouders op onzalige uren gapend uit hun bed om aan de balanceerkunst te beginnen om tassen inpakken, koffie naar binnen gieten en ontbijten af te wikkelen en hun kroost op tijd in de schoolbanken te krijgen. Toen mijn wekker afging vanmorgen was de zon nog niet eens boven de huizen aan de overkant uitgekomen, en moest ik mijn kinderen wekken uit de krochten van hun dromen. In ons onderwijs was dit jaar wat veranderd, de jeugd zou in nieuwe klassen ingedeeld worden, met een nieuwe manier van werken. Finnley zou voor het eerst alleen naar de dependance vertrekken, waar hij met andere bovenbouwers in een bovenbouw-only gebouw zou vertoeven. Skylar zou, als zesjarige, de oudste zijn in de onderbouw, en eindelijk gaan leren lezen, en mogen gymmen in de grote gymzaal.

Ho. Wacht even. Gymmen in de grote gymzaal? Daar waar kleedhokjes zijn en gedoucht wordt na het sporten? Misschien moet ik dat wat nader gaan bekijken. Genderkind zijn in de kleedkamer maakt het hele verhaal toch wat ingewikkelder dan voor een doorsnee onderbouwer. Continue reading Gender in de kleedkamer

Sky verjaart – een terugblik

Vandaag is het Skylar’s zesde verjaardag. Het is groot feest. Moeders gaat aan de slag met het maken van taart, er komen slingers en ballonnen, cadeaus en knuffels. Voor volgende week is er voor vriendjes en vriendinnetjes een partijtje in de plaatselijke geitjes boerderij gepland en morgen komen vrienden en familie onze man feliciteren met zijn verjaring. In het kader van zijn toetreding tot het zesjarigen gilde leek het me leuk om een blogje te wijden aan een terugblik op mijn genderkind. Continue reading Sky verjaart – een terugblik

Hoe staat het met de schooljurk?

Alweer een maand of twee geleden had ik op school mijn eerste gesprek met de juf en de directrice over de jurk die Finnley graag naar school wilde dragen. In de tussentijd had ik nog een gesprek, werd het lente, kwam er vakantie, en gebeurde er op jurkengebied eventjes niets. Toen was er gisteren een mail van de juf met een plan, en dus leek het me zaak dat ik hier ook maar eens verslag deed van het wel en wee van Finn zijn rokken.

Waar waren we gebleven? Het laatste schreef ik over het vriendje dat meisjeskleren moeilijk vond. Het kameraadje trok weer bij, maar toch wilde mijn zoon – totaal begrijpelijk-  even wat minder roze aan naar school. Ergens rond die tijd (April en mei zijn waardeloze maanden. We hobbelen van vrije dagen rondom Pasen, naar Koningsdag, meivakantie en Pinksteren. Op minstens elk kalenderblad staan dagen waarop er geen school is, of geen werk, of wel school maar dan toch geen werk of andersom. Het mag een wonder heten dat ik nog niet op een vrije maandag om kwart over acht bij school heb gestaan.) ging ik opzoek naar mijn deskundige. Continue reading Hoe staat het met de schooljurk?

Schooljurken – update

Een tijdje terug vertelde ik hier dat Finnley graag naar school wilde in een jurk. Vorige week had ik het gesprek op school erover.

Het hele item ‘praten op school’ liep wat anders dan ik op voorhand had verwacht, of gehoopt. In mijn visie ging ik na school op de thee bij Finn zijn juf S., zouden we lekker babbelen over vanalles en nogwat, en uiteindelijk tot een plan komen hoe we dit zouden aanpakken. Een presentatie, een gesprek met de klas, ik zou dat doen, of zij, of wij, daar zou het gesprek over gaan. We zouden een datum prikken, praatje doen, en dat was dan dat. Continue reading Schooljurken – update

Naar school in meisjeskleren

Waarschuwing: dit is een lang stuk. Ik heb overwogen het op te splitsen, maar dan zouden we meerdere blogs in een dag hebben, en het is bovendien wel één verhaal. Ik beloof hierbij plechtig er geen gewoonte van te maken.

In mijn vorige blog schreef ik hoe we voor Finnley nieuwe kleren kochten.

Nu waren die kleren voor ons als ouders, ook na het kopen, reden voor wat overactief hersenwerk. Niet naar de kinderen toe natuurlijk, daar hebben we het zelden over, maar onze, en dan vooral mijn gedachten denken er op los. Ik wil dat mijn kinderen het gevoel hebben dat ze mogen zijn hoe ze zijn. Waar dan ook. Als er mensen zijn die daar moeite mee hebben, dan gaan we dat aan, en gaan we met die mensen praten. Maar dat moet er niet toe leiden dat jij jij werkelijke zelf onderdrukt. Jij bent hoe je bent, en daarmee basta, mensen leven er maar mee. Iedereen is anders en dat moet je respecteren. Die gedachte wil ik uitdragen naar de kinderen en volgens mij lukt dat aardig. Continue reading Naar school in meisjeskleren

Badperikelen, deel 3

Achteraf was er nauwelijks iets om me druk over te maken, zoals dat vaak gaat achteraf. Maar druk maakte ik me natuurlijk toch.

We waren bizar vroeg naar het zwembad getogen, zodat ik Skylar in een relatief rustig kleedkamer kon omkleden. Tenminste, dat was het idee. Aldaar aangekomen leek het me tijd om hem eens te vragen in welke kleedkamer hij eigenlijk wilde zijn. Niet dat de seksen heel nadrukkelijk gescheiden zijn met de zwemlessen – niemand zegt er iets van als er meisjes in de jongensruimte zitten-, maar er zíjn wel jongens en meisjes kleedkamers. In die laatsten waren wij eigenlijk nog nooit geweest, wel wist ik dat ze een mooie paarse deur hadden. Het was dus niet heel verwonderlijk wat mijn zoon zou kiezen. Continue reading Badperikelen, deel 3