Alweer een maand of twee geleden had ik op school mijn eerste gesprek met de juf en de directrice over de jurk die Finnley graag naar school wilde dragen. In de tussentijd had ik nog een gesprek, werd het lente, kwam er vakantie, en gebeurde er op jurkengebied eventjes niets. Toen was er gisteren een mail van de juf met een plan, en dus leek het me zaak dat ik hier ook maar eens verslag deed van het wel en wee van Finn zijn rokken.

Waar waren we gebleven? Het laatste schreef ik over het vriendje dat meisjeskleren moeilijk vond. Het kameraadje trok weer bij, maar toch wilde mijn zoon – totaal begrijpelijk-  even wat minder roze aan naar school. Ergens rond die tijd (April en mei zijn waardeloze maanden. We hobbelen van vrije dagen rondom Pasen, naar Koningsdag, meivakantie en Pinksteren. Op minstens elk kalenderblad staan dagen waarop er geen school is, of geen werk, of wel school maar dan toch geen werk of andersom. Het mag een wonder heten dat ik nog niet op een vrije maandag om kwart over acht bij school heb gestaan.) ging ik opzoek naar mijn deskundige.

Doen we even, die deskundige opsnorren. Ik bel gewoon even met het genderteam van het VUmc ofzo en dan heb ik zo wel iema..- Oh. Jullie doen alleen medische vragen? Nee, mijn zoon is niet in transitie, sterker nog, ik bel voor mijn ándere zoon, en die wil helemaal niet in transitie. Goed, dan zoek ik verder. Na diverse kopjes Earl Grey tijdens wachttijden en een opgehangen was en uitgeruimde vaatwasser was ik nog niet veel wijzer. Ik had nu toch zo ongeveer heel genderpoliklinisch Nederland wel gehad. Het vinden van iemand die alleen maar hulp wilde bieden aan de school voor een kind wat eigenlijk geen genderkind was maar alleen jurken wilde dragen bleek lastiger dan gedacht. Uiteindelijk sprak ik iemand van Jonx , een organisatie die hulp en diagnostiek biedt voor kinderen en jongeren. In Noord-Nederland, en eigenlijk ook alleen maar voor kinderen met genderdysforie, maar inmiddels was ik niet meer zo kritisch. Tegerlijkertijd werd ik online geattendeerd op Transvisie Zorg, een onderdeel van PsyQ, die naast psychische zorg aan mensen met genderidentiteits problemen, zowaar, ook voorlichting bleken te geven aan scholen. Zo ben je uren opzoek naar een deskundige, zo heb je er ineens twee.

Jonx belde me na een uur al terug, en na het aanhoren van mijn relaas waren we het er redelijk over eens dat ook als je geen genderkind was, de aanpak in de klas mogelijk hetzelfde kon zijn. Ik kreeg hun nummer zodat school kon bellen als ze vragen hadden, al wisten ze niet zeker of ze overal wel antwoord op hadden. Transvisie had een wat ander idee. Zij geven vooral voorlichting óver genderdysforie, en daar mijn zoon niet twijfelt over zijn gender, maar alleen de rokken heel leuk vindt, was dat eigenlijk niet hun specialiteit. Dat was meer travestie, en daar waren heel andere groepen voor. *)Maar er was wel mogelijkheid om eens met de school te gaan praten over een plan van aanpak.  Misschien moesten er zaken gefaseerd aangepakt? Eerst roze broeken en dan pas jurken? Als we nu eerst met de school zouden bellen, dan konden we een datum prikken om bij elkaar te komen, de school en transvisie, en dan kon er nagedacht worden over een plan en stappen en meer van dat al. In de tussentijd was het misschien goed als ik het boekje ‘genderdysforie en school’ er eens wat op nalas voor wat tips.

Hmm.. Dat was nu niet helemaal wat ik zocht. Laten we wel wezen, het is goed dat het er is. Het is fantastisch dat er iets is om enige vorm van begeleiding te geven aan scholen. Het boven genoemde boekje is het enige (het Echt Waar Enigste Enige) boek over genderproblemen op scholen, en het een kleine zestig pagina’s tellende boekje is uitgegeven door transvisie zelf omdat er niets was voor genderkinderen. Maar.. het gaat vooral over transgenderkinderen. De issues daar gaan over waar te douchen na gym, hoe je het hebben van een nieuwe naam inkleedt en wat je wel en niet tegen klasgenootjes wilt zeggen na je sociale transitie. **) Mijn kind wil alleen maar in zijn roze jurk naar school. Is het wel een goed idee dat we daar een enorm issue van maken met plannen en stappen en afspraken met deskundigen? Gaan we dan niet problemen zien waar ze er niet zijn?

Ik sprak opnieuw met de directrice. Na mijn uitleg dat de professionals die zij zocht eigenlijk zelf al aangaven niet helemaal de juiste kennis te hebben, kwamen we al gauw tot de conclusie dat we zelf iets moesten verzinnen. Toch maar die presentatie in de klas dan? Ons schoolhoofd kwam met het plan om een aanpak te verzinnen die niet specifiek gericht zou zijn op Finnley, om niet onnodig extra aandacht op hem te vestigen. Misschien iets met een werkstuk, of een projectje over anders zijn? De juf van mijn zoon zou daar met de intern begeleider eens over brainstormen.

Intussen kwamen we dieper in de lente, werd het mooi ietsje warmer weer en begon de vakantie. Mijn mooie zoon liep bijna de hele vakantie in het roze. De jurk met eenhoorns die we goedkoop op de kop tikten bij een prijsvechter (Sorry milieu! We gaan echt weer aan je denken als we na de verhuizing weer meer geld hebben) wisselde hij af met een paarse maillot met een rokje van Skylar en zijn nieuwe roze broek. Bijna voorzienend koos hij vanmorgen voor de, inmiddels gewassen, (Wat heeft mij bezield om een lichtgekleurde broek te kopen voor een kind wat overal op- en inklimt? Ik moest wel een meer innige relatie met mijn pak Biotex ***) ambiëren..) roze broek met goed bijpassend tribal zwart haaienshirt erbovenop.

 

Het plan van de school was om met alle groepen 5/6  in hun eigen klassen een les te gaan doen over vooroordelen en anders zijn. Ze hadden daartoe foto’s en filmpjes opgezocht van mensen over heel de wereld waar de kinderen bij moesten opschrijven wat ze over die mensen leken te weten. Wie was het? Waar woonden ze? Wat voor werk deed deze persoon? Waren ze gelukkig? Arm of Rijk? Het moraal van dit was natuurlijk dat je helemaal niet kúnt weten wie een persoon is als je alleen maar naar iemand kijkt. Maar dat je er wél allerlei ideeën over hebt. Ze gingen dan daarna het gesprek aan over wat de ander ervan zou vinden, van al die oordelen. Finnley stak al vlug zijn hand op, meldde de leerkracht. ‘Ik ben ook een beetje anders’, vertelde hij, ‘Ik vind soms meisjeskleren leuk en soms jongenskleren.’ Hoe gaat dat met jou dan, zo vroeg de juf, heb jij soms last van vooroordelen? ‘Nou, de meeste kinderen doen wel oké. Maar soms gaan ze lachen, en dat vind ik niet zo leuk.’ Het gesprek ging daarna verder over de filmpjes en de foto’s. Volgens de juffrouw heeft de klas vol aandacht geluisterd, en is het idee dat je niet mensen mag beoordelen op hoe ze er uit zien redelijk binnen gekomen.

Missie geslaagd zou ik zo zeggen. Zonder Finn helemaal in de belangstelling te zetten, maar mét meer aandacht voor hoe een ander zich voelt als er geoordeeld wordt. Was dit beter dan als we een presentatie hadden gegeven? Geen idee. Ik denk persoonlijk dat het niet perse slecht is om een kind voor de klas te zetten en iets te laten vertellen, maar aan de andere kant, ik ben geen leerkracht. Deze manier was waarschijnlijk ook goed.

En de jurk?

Die hangt nog in de kast. Finnley wilde eerst de kattenbroek met bloemetjes uitproberen. Maar volgens mij komt dat wel goed.

*)Die zijn er inderdaad. Voor volwassenen wel te verstaan. Vaak in de grote steden en gevuld met mooie mannen in een jurk zoals Snorella. Helemaal te gaaf natuurlijk als je een man bent die nu alleen in zijn slaapkamer in de jurk durft, maar als je een jongetje van acht bent misschien niet helemaal jouw ding. Dat is duidelijk een gemis, daar er nu voor Finn eigenlijk geen enkele manier is om kinderen te ontmoeten zoals hij. Omdat hij niet twijfelt aan zijn genderidentiteit is hij eigenlijk niet welkom op de kinderdagen van Transvisie, maar het is niet alsof er andere plekken zijn waar de jongetjes in rokjes voor het oprapen liggen. Wie weet richt ik ooit nog eens een Regenboog Kinderen groep op.

**) In alle eerlijkheid, er staat meer in het boek. Een groot deel ervan gaat over de omgang met een genderdysfoor kind, over opvoeding, broertjes en zusjes. Ongeveer de helft van het boek gaat over school. Er is aandacht voor gendergelijkheid in de klas (Zodat we die ingesleten gendernormen eens kunnen aanpakken) en over openheid naar de andere kinderen. Voor mij stond er weinig nieuws in, maar ik ben een ietwat linksige, alternatieve rockmoeder en ik kan me zo voorstellen dat dat voor anderen (Neem, bijvoorbeeld,  de leraren op school) niet zo geldt en dat die er echt wel wat informatie uit kunnen halen. Daarbij, laat mij nogmaals benadrukken, het is dus het enige boekje over genderkinderen en school. Laten we blij zijn dat het er is.

***) Schoonmaakmiddel voor de inweekwas. Waar je alles overal mee uitwast. Nu ja, als je het vlot genoeg hebt laten inweken. En van te voren hebt ingesmeerd met groene zeep. En bereid bent om bovenstaande nog een paar keer te herhalen. Maar uiteindelijk gaan alle vlekken er (bijna) altijd uit.