Het is Halloween vandaag. In het kader van die geweldige feestdag heb ik besloten dat ik u mag vervelen met heel veel griezelfoto’s van mijn prachtige kinderen. Zeker omdat het dit keer over je echte zelf laten zien gaat, iets waar (zeker in Amerika) Halloween bij uitstek voor geschikt is. En omdat ik verkleden gewoon helemaal te gaaf vind natuurlijk 🙂
Ik zie een patroon verschijnen in mijn gesprekken met de kinderen. Als ik een beetje nadenk over het hoe en waarom van dit patroon denk ik dat ik het ‘het drukke ouders’ patroon kan noemen. Of het ‘volle agenda’ patroon. Of, misschien wel passender, het ‘alleen in de auto heb ik even niets aan mijn hoofd’ patroon. Blijkbaar ben ik op andere momenten in ons leven zo druk met mijn leven dat huishouden heet dan zinnen van kinderen me niet opvallen. De opmerkingen die ze maken vallen weg tegen het ruis van alledag, de ruzie om het monopoly poppetje, de vragen om meer snacks en de rivaliteit om wie vandaag de roze beker mag. Continue reading Uit de kast komen bij vriendjes. →
Vorige week schreef ik over de genderkeuzes en wat ik daar van vond. Ik legde bloot dat ik altijd en eeuwig zeker wil zijn dat de weg die ik voor mijn kinderen uitkies de goede is, en dat ik me af en toe goed zorgen kan maken of we wel de juiste kant op voeren met ons bootje. Ik vertelde dat Sky graag Skylanne wilde heten en dat wij daar langzaam aan steeds meer aan begonnen te wennen. Dat ‘zij’ zeggen nog een beetje vreemd voelde, maar dat we steeds meer overtuigd waren van de juistheid van de weg, en zelfs een motor aan de kano hebben gemonteerd om Sky haar bootje bij te houden. Maar waar ik het helemaal niet over heb gehad is dat we eigenlijk iemand een beetje vergeten. Iemand die denk ik vaak vergeten wordt als er in het gezin zaken aan de hand zijn met één van de kinderen: Het Brusje.*) Continue reading Het vergeten kind. →
In mijn vorige blog was ik begonnen aan deel één van een monsterstuk over keuzes maken, besluiten, wat ik vond van die besluiten en van het proces op zich. We waren gebleven bij mijn telefoontje naar Genderkind en Ouder die mogelijk iets zou kunnen zeggen over hoe wij en school het hele Sky-als-meisje-verhaal konden aanpakken. Continue reading Gender keuzes, deel 2 →
Vroeger had ik altijd het idee dat het opvoeden van kinderen een aaneenschakeling was van keuzes die je als ouder maakt. Ik had idealen en principes en vanuit die visie zou ik mijn kinderen gaan opvoeden. Tegenwoordig weet ik beter. Je doet als moeder gewoon maar wat. Natuurlijk heb ik overtuigingen, ideeën en plannen, maar vaak, als het er op neerkomt op dat ene moment, dat doe ik gewoon wat mij op dat moment juist lijkt. Opvoeden vanuit mijn onderbuik gevoel. Ik laat zaken op hun beloop, en dat loopt dan wat hier en kabbelt wat daar en dat vind ik wel prima. Soms erger ik me aan de plek waar de rivier me heen brengt, en dan pas ik het wat aan, maar vaak ook ben ik eigenlijk wel tevreden met dat kabbelende beekje, en heb ik helemaal geen zin en energie om hem te overwegen ergens anders te gaan stromen. Continue reading Gender keuzes, deel 1 →
Soms moet je het even over heel iets anders hebben. Met genderzaken bezig zijn, nadenken over sociale transities, je brein laten wandelen over gymlokalen en kleedruimtes, het kost allemaal best een hoop energie. Als ouder wil je altijd het beste voor je kind, en wij zijn daarin niet anders. Maar ik ben ook mens, en toevallig eentje met een overactief brein, wat er soms wel bij vaart als ik onthou dat mijn kind ook nog gewoon kind is. We moesten maar eens gaan voor een gender-vrije-dag. Gender is tenslotte niet altijd maar ingewikkeld, lastig en de oorzaak van veel hersenkronkels. Het IS vaak gewoon. Ergens, op de verre achtergronden van ons leven, waarin we verder precies dat doen: leven. Continue reading Kids just wanna have fun →
De reis van een gezin met een genderkind