Finnley wil ook een jurk. En een badpak.
Eerst dacht ik nog dat hij waarschijnlijk jaloers was op Skylar. Omdat die had aangegeven meer rokjes aan te willen moesten die wel gekocht worden. -Stel je voor dat je kind zich niet goed in zijn vel voelt zitten omdat ik als ouder geen kleren wilde kopen omdat er nog prima broeken van zijn broer in de kast lagen!- En dan kwam er dat badpak wat recent aangekocht, aangepast en geprobeerd moest worden. Natuurlijk probeer ik dan wel ook iets voor de andere kinderen mee te nemen. Zo kwamen er voor Finn extra onderbroeken en sokken en wat tshirts en broeken en met het badpak mee twee Donald Duck pockets. Met Lyka ben ik maar gewoon gaan winkelen, die is de leeftijd een beetje voorbij dat ik nog iets voor haar mee mag nemen.
Hoe dan ook, op een dag meldde Finn dat hij ‘meisjesdingen ook leuk vond’. Op zich heeft hij zeker een zachtere kant *). Als kleuter wilde hij altijd graag makeup op als ik dat aan het aanbrengen was. Jarenlang kreeg hij dan een gekleurd oogpotloodlijntje op zijn wenkbrouw als ik voor de spiegel zat. Ook hield hij van nagellak, alhoewel dat tegen groep drie een beetje af nam. Er werd in de klas gesproken over anders zijn, en dat sommige kinderen van voetbal hielden en anderen van nagellak (of, in het geval van Finn, van voetbal én van nagellak), maar toch wilde hij het niet meer. Alhoewel, nu ik er zo aan terugdenk, de laatste paar keren wilde hij toch ook in de verf als ik Sky zijn nagels lakte. Anyhow, tegen de tijd dat hij het voor de zesde keer gezegd had leek het me tijd dat we daar eens aandacht aan gingen geven.
‘Wat zou je willen dan lieverd?’
‘Nou gewoon, een jurk ofzo. Of glitterdingen.’
Okay. Tuurlijk. Komt goed. Gaan we doen. Waarom ook niet was de zin waar ik naar ging leven tegenwoordig. En zo togen wij op een druilerige zaterdagochtend naar de plaatselijke kledinggigant. Eenmaal daar merk ik opnieuw dat ik lichtelijk ineenkrimp als ik het woord ‘meisjesafdeling’ zie staan. Wat zou het mooi zijn als er gewoon een kinderafdeling was, en verder niets. Ik heb dan ook de neiging om er een beetje omheen te draaien, net te doen of ik niet kan lezen dat daar heel groot ‘voor meisjes!!’ staat en alleen de maten op het bord een indicatie zijn van waar ik heen moet. Maar Finn was het zelf al opgevallen. ‘Stom hè, dat daar staat ‘meisjes’, want kleren zijn gewoon voor iedereen. Je mag aantrekken wat je fijn vind.’
Ik heb een beetje het gevoel dat er een uitroepteken boven ons hoofd staat. Hier loop ik, met mijn zoon, mijn overduidelijk een hanenkam hebbende in het blauw en zwart geklede zoon, over de meisjesafdeling opzoek naar nieuwe kleren. Gelukkig is het vroeg en heel rustig. Ik parkeer het gevoel in een onbestemd gedeelte van mijn brein en ga keren scouten. Hij wil eerst shirts zoeken. Met glitters. Nadat we er een aantal hebben gevonden en die allemaal naast elkaar hebben gehangen kiest hij een witte met gave glitterletters en Forever Awesome erop. Nu moet er een broek, iets leuks met glitters of sterren. Voor de vorm vraag ik nog ‘wil je een broek of een rok eronder’. Ik verwacht eigenlijk niet dat hij daadwerkelijk een rok gaat kiezen.
‘Ik wil een rok. Net als Skylar.’
Oh.. Okay.. ‘Tuurlijk krijg jij een rok.’ Stiekem kijk ik om me heen waar de meest mannelijke exemplaren hangen. Spijkerrokje misschien? Iets 
zwarts met spinnenwebben, nog over van halloween? Maar Finnley wil glitters. Waarom ook niet in gedachten houdende wandel ik uiteindelijk de winkel door en trek elke, maar dan ook elke rok uit het rek, waarna Finn ze keurend bekijkt. Na een tijdje hebben we vier potentiele kandidaten. Twee zijn er roze, één is een jurk, drie hebben er tule, allemaal hebben ze glitters en schreeuwen vrouwelijkheid van de daken. Uiteindelijk kiest mijn zoon degene die zowel het roze als het tule met het jurkige verenigd. Omdat je aan alleen een jurk in februari niet heel veel hebt zoekt hij vervolgens nog een bijpassende legging en een broek met glitters die dan bij het topje past. Hij is de koning te rijk. Bij de kassa vertelt hij de kassa dame nog even ‘Ik ben wel een jongen, maar ik hou ook van meisjesdingen. Je mag dragen wat je wilt’. Het klinkt bijna verontschuldigend.
Onderweg naar buiten zegt hij: ‘Ik mag ze toch wel aan hè, zometeen, als we thuis zijn.’ Ineens dringt het tot me door dat het er allemaal niet meer toe doet. Wil hij een rok omdat hij echt, diep van binnen rokken leuk vindt? Wil hij een rok omdat er een ontluikend meisje wakker is geworden onder alle minecraft mannelijkheid? Wil hij een rok omdat hij jaloers is op zijn broer? Of wil hij gewoon nu eventjes een rok om ook eens te voelen hoe het voelt? Het maakt allemaal niet uit. Hij is er blij mee.
We hebben nog nauwelijks een voet over de drempel gezet thuis of hij heeft hem al aan. Terwijl Skylar ietswat jaloers toekijkt (Oh! Ik had voor hem wat mee moeten nemen! Had ik niet wat hemden kunnen uitkiezen, of sokken die je nooit genoeg hebt?) zwaait hij zwierig door de kamer in zijn nieuwe jurk.
Het went vast vanzelf.
*)Er moet gezegd, Finnley is een bijzonder zachtaardig jongetje. Net als Papa Jurre is hij erg gevoelig en lief, en heel hulpvaardig. Maar ook een jongetje dat bijna zonder uitzondering altijd met andere jongetjes speelt, waarbij hij dan dingen met wielen tegen de muur laat knallen, iets bouwt van lego of met Nerf geweren door de tuin heen rent. Hij is een stuiterbal die alles wil weten en niet goed is in stilzitten, tenzij hij met zijn hoofd in een Donald Duck mag en zijn favoriete dingen op de tv zijn Minecraft en Pokemon.
