Eindelijk is de dag dan daar: we mogen langs bij de genderpoli van het VUmc. Ondanks dat we haar verteld hebben dat de genderdokter nog helemaal niets gaat doen, en waarschijnlijk alleen maar wil praten en een beetje spelen, heeft Skylanne hier erg naar uit gekeken. (Alhoewel het ‘ik hoef nog niet naar school want ik moet naar een genderdokter in een ziekenhuis ver weg’ het ook goed doet in het je speciaal voelen denk ik.) We brengen Finnley naar school en als hij veilig en wel is afgezet gaan we maar alvast onderweg naar Amsterdam. Je kan de file maar vast voor zijn.

 Onderweg naar de genderpoli

Na een niet heel bijzondere rit waarin we naast Nemo de vis ook een scala aan Disney prinsessen voorbij horen komen als luisterboek zijn we in de Grote Stad. Met een tegenwoordigheid van geest die ons nu heel goed uitkomt had Jurre op de site van het VU gekeken waar je eigenlijk moet parkeren als je in dat ziekenhuis moet zijn. Dat blijkt geen overbodige luxe. De parkeerplaats waar we op willen blijkt vol. Het poortje richting de verdieping die niet vol lijkt blijkt dicht en de overloop garage zit aan de andere kant van de straat, of wacht, aan de andere kant van het gebouw. Na enig overleg blijkt aanbellen bij een poortje ook een optie, en mogen we doorrijden. Op naar de hoofdingang.

Het VUmc is groot

Gek is dat, hoe onbekende dingen nog groter lijken als je ze een beetje spannend vind. Wij wonen namelijk zelf ook in een soort van grote stad. Niet eentje van hoofdstad grootte, maar toch, degelijk en groot, met IKEA en Makro en zelfs Hornbach in de buurt. Hier hebben we dus ook een ziekenhuis. Maar dat heb ik eigenlijk nooit zo als ‘groot’ beschouwd. Ik wist hoe je van de bloedafname naar gyneacologie moest lopen en dat de spoedeisende hulp in de buurt van de huisartsenpost zat. (Van die zaken die je leert als je kinders een talent blijken te hebben om precies dáár te vallen waar je schoonmoeder net haar mooie aardewerken vaas had neergezet.. Een ding wat, net als glas, in hele mooie, kind-aan-stukjes-rijtende, onderdelen uit een blijkt te kunnen vallen.)

Het VU lijkt veel en veel groter. De stad is groot. Het gebouw is groot. De mensen zijn groot in getale. Ze zijn ook goed streng. Bij de balie waar we aankomen voor een pasje moet onze legitimatie, die van Sky, de verzekeringskaart én de afsprakenbrief aan goed en degelijk onderzoek onderworpen. We krijgen akkoord en ons kind mag op de foto voor in het systeem. Er staat alleen S. van Delft op de kaart, geen naam, maar wel met grote letters ‘man’. Het lijkt Sky niet op te vallen. We gaan links, dan rechts, met een lift en weer links en een gang door.

Gender wachtkamer

Duidelijk aangeven waar je naar toe moet blijkt niet de sterkste kant van het ziekenhuis, maar gelukkig lopen overal behulpzame VUmensen rond die je de weg kunnen wijzen. De wachtkamer is er een als alle andere in ziekenhuizen in het land. Harde stoelen, een klein tafeltje met kleurplaten en potloden, een puzzel die stukjes mist, een koffieautomaat (gratis, dat dan weer wel) en een hoop mensen. Een hele hoop mensen zelfs.. Jeetje, komen die allemaal voor de genderdokter? Dan zitten we hier nog wel even…

Het is een soort kronkel van mijn brein. Maar als ik in een wachtkamer zit, dan ga ik me afvragen wat de anderen hier komen doen. Vroeger was een kind met kort haar gewoon een kind met kort haar. Eeventueel ging ik me afvragen of het een meisje was met kort haar of een jongen, en dan ging ik verder met het lezen van de Quest of Donald Duck. Maar hier merk ik dat ik van elk kind me af ga vragen of het een genderkind is. Alsof je aan de buitenkant kunt zien waarom ze zich in deze wachtkamer voor kinderpsychologie ophouden. Er blijkt een soort bijeenkomst te zijn, want de grootste bulk van mensen wordt weggeroepen door een VUmedewerker in een witte jas, en wij beginnen maar eens aan een kleurplaat.

 Bij de genderdokter

Sky gaat de koffieautomaat in de hoek van de wachtkamer eens bekijken, waar zowaar warme chocolademelk in blijkt te zitten, die ze zelf mag tappen. We krijgen Jurre daarna bijna zover om zijn lange benen onder een tafelte te vouwen en ook een kleurplaat te beginnen (wachtkamers zijn zelden zó ingericht dat mannen van 1m95 aan een tafeltje kunnen zitten, tenzij je bereid bent je behoorlijk dubbel te vouwen), maar nog voor hij ook maar de mijter van Sinterklaas heeft afgemaakt worden we al geroepen.

We worden meegenomen naar een kamertje in een lange gang. De arts legt ons uit dat het in ziekenhuizen zo werkt dat een arts altijd hoofdbehandelaar is, en dat ze daarom als psychiater het eerste gesprek met ons doet. Het is nog geen diagnostiek, en er gaat verder nog niets gebeuren. Ze wil vooral weten hoe het met ons gaat en wie we zijn. Ze vraagt Sky hoe het op school gaat en of ze vriendinnen heeft. Mijn dochter doet het ondanks haar zenuwen heel goed, en beantwoord keurig alle vragen. Skylanne vertelt over ons gezin, dat ze een broer en een grote zus heeft, drie katten thuis en vroeger een hond, maar die is nu dood. De arts wil weten hoe ze zich voelt en wat ze mooi vind aan zichzelf. ‘Mijn hoofd is wel mooi.’, meldt Sky, ‘maar mijn piemel niet. Maar ik ga een meisje worden en dan krijg ik een vagina!’ We haasten ons gauw om aan haar en de dokter uit te leggen dat ‘dat nu nog niet gebeurt hè. Pas als je zo oud bent als Lyka.’ Ik merk dat ik bang ben om de verkeerde indruk achter te laten, en ik wil erg graag duidelijk maken dat ik mijn kind goed heb uitgelegd wat er kan en niet kan op gendergebied.

Het is een fijn gesprek

De arts lijkt het allemaal heel goed te begrijpen. Ze vraagt Jurre en mij uit over hoe dit is ontstaan, en als mijn meisje haar aandacht kwijtraakt gaat ze met Sky de kleurplaat afmaken terwijl ze haar nog wat vragen stelt. Het gesprek voelt fijn, we voelen ons gehoord, en er wordt zonder oordeel naar ons verhaal geluisterd. Ik hoef me niet te verdedigen over ons gebruik van ‘ze’ en ‘Skylanne’ en ze laat ons na een half uurtje uit met de woorden dat we bij de balie de vervolgsafspraken bij de psycholoog moeten plannen.

We wandelen naar de balie, waar blijkt dat we nu nog geen afspraak krijgen. Dat is nu om onduidelijk redenen niet mogelijk, er wordt contact met ons opgenomen. Nu ben ik lid van wat facebook groepen voor ouders van genderkinderen, en had ik dit wel een beetje verwacht. Het VUmc heeft het klaarblijkelijk erg druk. Waarom ze ons wel op intake laten komen als ze geen tijd hebben voor vervolgafspraken is me een raadsel, maar ik kan wachten, en dat doen we gedudig. *) Wel krijgen we een pakket mee met informatie en een vragenlijst die we voor het volgende bezoek moeten invullen.

Dan is het afwachten

Tegen de tijd dat we via de grote hal weer in de parkeergarage zijn beland zijn we eigenlijk nog geen uur binnen geweest. Als we rechtsaf richting de stoplichten rijden vraag ik aan Sky hoe ze het vond. ‘Goed hoor. Mag nu Rapunzel weer op?’ Het is duidelijk dat dit bezoek een onuitwisbare indruk op haar heeft gemaakt. Terwijl de Disney prinses haar lange haren neerlaat uit haar toren draaien wij de snelweg op. ‘Nu ja, we zijn in ieder geval begonnen’, zeg ik tegen Jurre. ‘verder is het maar afwachten.’ Het VU kennende zal dat wachten nog wel even duren. Maar dat kunnen we wel aan. En vol overgave zing ik met mijn dochter mee het asfalt tegemoet ‘I’ve got a dream…’

*) Als jij niet in de luxe positie zit om te wachten, bijvoorbeeld omdat je depressieve transgenderzoon van zijn maandelijkse menstruatie dagenlange huilbuien krijgt en dolgraag met ouberteitsremmers zou beginnen, klaag dan vooral wel. Ik ben persoonlijk niet zo’n fan van dokters die patiemten in het liuchtedige laten hangen zonder ze duidelijkheid te geven, en zich graag verschuilen achter ‘daar hebben we nu geen tijd/mensen/ruimte voor. Je bent afhankelijk van het VU, omdat het de enige plek is waar je naartoe kan, maar dat wil niet zeggen dat je alles maar moet pikken. Wij hebben de luxe dat we geen haast hebben (en ik was ook toe aan warme thee, dus had helemaal geen zin in een lang gesprek aan de balie in deze drukke periode van Sint, Kerst en Verhuizingen) en hebben het daarom gelaten. Overigens, Transvisie bundeld klachten geloof ik, dus klaag vooral ook daar.