Zoals een deel van u mogelijk is opgevallen stonden mijn kinders en ik een tijdje geleden in de krant. Niet eens zomaar ergens achteraf in de krant, maar hartstikke op de voorpagina nog wel. Naar aanleiding van dat stuk kwam RTL nieuws ons filmen en later maakte het AD er een video over. Een aantal van u stelde mij de vraag: waarom deden jullie dat eigenlijk? Je genderkind in de media, is dat wel een goed idee? Omdat ik dat eigenlijk een hele goede vraag vind, dacht ik, ik schrijf er eens wat over.
Gevolgen van je genderkind in de media
Laat ik eens beginnen met te zeggen dat ik natuurlijk eigenlijk helemaal geen verantwoording hoef af te leggen. (Overactief brein, heb je dat gehoord?) Maar ik wil wél vertellen hoe wij tot onze keuzes kwamen. Wie weet heeft iemand er in de toekomst iets aan. Het is namelijk zo dat Jurre en ik ons erg bewust van de (on)mogelijkheden van het hedendaagse internet. In de krant komen is niet iets wat vandaag te lezen is en volgende week vergeeld in de papierbak ligt. *) Datzelfde geldt ook voor dit blog. Onze kinderen zijn jong en kunnen de gevolgen van bekendheid online nog niet zo goed overzien. Stel nu dat Sky op haar zestiende gaat werken en haar baas haar naam googelt, dan willen we niet dat haar hele leven via mijn website meteen te vinden is. Het is belangrijk dat ze de keuze krijgen om zelf te vertellen over hun regenboogleven. Vandaar dat we hun echte namen niet gebruiken.
Waarom wil je dan met je hoofd in de krant?
Stel nu dat gender in al zijn variaties totaal geaccepteerd was in onze samenleving. Finnley mag zo roze als hij wil naar school en Skylanne kan in al haar transgenderheid overal terecht en niemand maakt daar een probleem van. In dat geval zou ik totaal geen noodzaak voelen om met mijn hoofd in de krant of op TV te komen. Sterker nog, waarschijnlijk had dit blog niet eens het levenslicht gezien. Maar helaas is dat (nog) niet het geval. Mensen om ons heen zien gendervariatie als raar, ingewikkeld, soms zelfs als bedreigend. Ik ben van mening dat dat deels komt omdat we er niet aan gewend zijn. Onbekend maakt onbemind. Net zoals mensen vroeger dachten dat mannen achter de kinderwagens zouden gaan lopen als vrouwen stemrecht kregen, of dat een vrouw in een broek het begin was van duivelse ellende. Gewenning, zo is mijn idee, kan je verkrijgen door je wat meer te laten zien. Zo kan de omgeving zien dat je eigenlijk een hele normale moeder bent (dat paarse haar dan even daargelaten), dat je eigenlijk hele normale kinderen hebt, die net als alle andere kinderen hele normale gevoelens hebben, en daarnaast wat regenboogkwaliteiten bezitten.
Lijden door wachttijden
Naast dat ik wilde laten weten hoe wij ons leven leiden (om bijvoorbeeld het idee de wereld uit te helpen dat ‘de ouders ze dat gendergedoe opdringen’ of dat ik mijn kind na één dag in een verkleedjurk haar naam liet veranderen) wilde ik ook aandacht vragen voor onze zaak. Ondanks dat een genderkind verder net is als alle andere kinderen, in mijn geval een bomenklimmend, tekenend, dansend, zwaardvechtend knuffelottertje, zijn ze wel een beetje anders. Dat hun lijf niet past bij wat ze van binnen zijn kan bij een transgender voor flinke stress zorgen. Er is hulp te vinden als je dat nodig hebt, maar daar moet je wel op wachten. Heel erg lang op wachten. Soms tenenkrommend, suiciderisico-lopend op wachten. Dat moet anders. Ook daar wilde ik aandacht voor vragen.
Jouw genderkind in de media?
Maar oké, dan ben je gevraagd voor een interview. Hoe weet je dan dat het een mooi stuk gaat worden? Wat als ze al je woorden verdraaien? Helemaal 100% zeker weet je dat waarschijnlijk nooit. Onze oproep kwam via TNN, die een mediawegwijzer voor journalisten heeft geschreven , je kunt altijd vragen of je journalist die heeft gelezen of wil lezen. Wij hebben verder geprobeerd bij onszelf te blijven. Zijn bij onszelf nagegaan wat wíj wilden vertellen en hebben dat voorgelegd aan de journalist. We hebben van te voren andere stukken gelezen van haar hand en mochten het stuk proeflezen. Transvisie heeft ook tips voor deelname aan de media en die hebben we ook doorgenomen. We hadden ons goed voorbereid.
En de foto’s dan
Je zei toch net dat je niet wilden dat de kinderen te vinden waren online? Waarom gebruik je dan foto’s van je genderkind? Daar heb je een goed punt. In het begin van mijn blog stonden mijn spruiten nog onherkenbaar op de site. We zijn overgestapt op plaatjes met hun gezichten erop omdat mensen beter reageren op een gezicht. Het klinkt heel banaal, maar lezers blijven beter hangen als je een echt mens op je site hebt en hebben daar vaker een positiever gevoel bij. Je kunt je nu eenmaal meer identificeren met een ander kind met een gezicht. Daarbij is googelen op een gezicht nog best lastig. Denk weer even aan de potentiele baas van mijn kiddies als ze zestien zijn. Die zoekt vooral op hun naam. Natuurlijk kún je achter hun identiteiten komen. Als je heel heel hard zoekt kan je waarschijnlijk van elke voorbijganger uitvinden wie ze zijn en wat hun pincode is, zoals een Belgische reclame ooit aantoonde.
Reacties op de krant
Wat overbleef waren een paar hele leuke middagen, waarin we vooral veel lol hadden, en de kinderen mochten experimenteren met de microfoon en de oortjes van de cameraman. En een twitterfeed die ontplofte van de reacties. Ik kreeg mails van andere ouders, reacties op de website. Niet iedereen was positief. Over de manier waarop sommigen reageren op facebook en twitter kan ik denk ik een heel nieuw blog schrijven. Maar dat mag. Vrijheid van meningsuiting en dat al. De mening van de doorgewinterde negatieve twitteraar zal ik niet veranderen. Maar mogelijk hebben we de gewone Nederlander een stukje meer laten zien dat genderkinderen ook gewoon kinderen zijn. En zijn we een stukje dichterbij bij het moment dat iedereen, in al zijn gendervariaties of geslachtscondities, gewoon mag zijn wie hij is, en niemand het meer iets uitmaakt.
*) Dat is, als u het van een papieren krant zou lezen. U weet wel, zo’n knisperig plat spulletje wat u vaaglijk herkent als lijkend op de vierkante kleine gevalletjes waar u boodschappenlijstjes op schrijft maar dan groter. Maar dat doet u niet, want u bent een moderne Nederlander, gaat met de tijd mee, en leest vooral online. Wij kochten er speciaal eentje, op de dag dat de kids er in stonden.