Kort intermezzo over een man in een jurk

 

Ik kijk in mijn momenteel wat spaarzame vrije tijd wat televisie. Van de week was dat Uitzending Gemist, een aflevering van Je Zal Het Maar Zijn over travestie. Jeroen, die we ergens in Amsterdam ontzettend mooi zien opleven als hij Marloes mag worden, vertelt dat hij eigenlijk graag vaker met een jurk door het leven zou gaan. Ineens stel ik me Finnley voor. Hoe zou hij later zijn als man?

Toekomstige man in een jurk

Ik vraag me af of hij als volwassene als vrouw door het leven zou willen, op zo’n dagje Amsterdam. Ergens denk ik helemaal van niet. Finn voelt zich namelijk helemaal niet perse vrouw, hij vindt gewoon de jurk soms leuk, de felle roze kleuren, de glitters en af en toe de makeup. Aan mijn zoon lijkt drag niet besteed, hij hoeft niet te shinen met glitteroogschaduw en vlammend rood haar. Hij wil namelijk helemaal geen vrouw zijn, Hij wil gewoon Finn zijn. Mét die jurk.

In de ideale wereld zie ik een gameontwerper voor me, die in zijn vrije tijd Minecraft YouTube filmpjes maakt (momenteel zijn favo beroepskeuze. Of zoals hij het zegt: “Mijn beroep wordt game ontwerper, mijn bijberoep wordt youtuber”), de ene dag in camobroek met een Creeper  op zijn shirt en de volgende dag in een jurk met jonge katjes erop. (Of Pokémon. Want zeg nou zelf, die zijn toch bijna even schattig 😉

De realiteit?

Dan vraag ik me af, is dat wel een realistisch toekomstbeeld? Want wat ik voor me zie is een jongeman, een twintiger, die als man door het leven gaat, en daarbij mag dragen wat hij wil. Niet omdat hij daarmee aangeeft vrouw te willen wórden, of er vrouwelijk uit te willen zien, maar gewoon, omdat hij het roze glittershirt mooi vindt, de jurk lekker vindt zwieren en de makeup zijn blauwe ogen mooi doet uitkomen.

Maar voordat deze man kan gaan bestaan, moet de jongen van nu eerst de puberteit in. Rondlopen op zo’n veel te grote school met veel te veel kinderen die niet perse heel veel aandacht hebben voor zíjn gevoel omdat ze veel te veel bezig zijn met dat van zichzelf. Zou Finn daar wel durven vertellen dat hij eigenlijk liever in jurk naar school zou komen? Of zouden de rokken heel langzaamaan naar de onderkant van de stapel verdwijnen? Tot alleen de unisex shirtjes met katten nog blijven en zelfs die worden omgeruild door de standaard outfit die volgens de C&A’s van deze wereld elke tienerjongen draagt: zwart, grijs en donkerblauw.

Maken woorden mijn kind anders?

Mijn middelste kind is een gevoelig kind. Zou hij wel opgewassen zijn tegen het ‘Hé homo’ (voordat je nu denkt, het is maar een woord, lees eens hier wat jonge homo’s ervan vinden. Of hier wat meer over woorden en wat die kunnen doen.) wat over het schoolplein zal schallen, tegen de druk die kan komen van kinderen van je eigen leeftijd die soms niet voldoende stilstaan bij wat JIJ eigenlijk voelt als ze van jouw gedrag een grap maken. Zal hij zich verweren, net zoals hij in zijn klas op de basisschool deed een gesprek met zijn mentor vragen en voor zichzelf opkomen? Of zou hij zich conformeren aan de norm, omdat het nu eenmaal veiliger voelt om tot de massa te behoren?

En dan de vraag: als dat gebeurd, is dat dan erg? Is Finn onderdrukt als hij langzaam zichzelf aanpast aan de groep? Wordt hij daar ongelukkig van? Zijn er niet duizenden kinderen die op school hun voorkeuren veranderen, omdat ze erachter komen dat de massa hun keuzes als afwijkend ziet? Hebben die kinderen daar later allemaal last van? Misschien valt dat allemaal wel mee.

Mensen moeten vrij zijn

Toch gaat het mij om het principe. Misschien heeft mijn kind daar wel niet perse last van. Misschien vind hij gewoon op een dag jurken en roze niet leuk meer, en heeft dat niets met anderen te maken. Misschien verliest hij er gewoon de interesse voor, zoals dat ging met lego, en met hotwheel autotjes spelen. Maar wat zou ik zó graag garanderen dat hij vrij is. Vrij in zijn keuzes, vrij in zijn interesse. Niet opgesloten of bedekt. Dat hij écht mag kiezen wat hij leuk vind, of dat aardbeienijs is of chocolade, zonder dat iemand daar iets van zegt, of hij bang moet zijn dat iemand er iets van zegt. Omdat het je smaak is, en dat smaken nu eenmaal verschillen.

Andere mannen zien doet geloven?

Tot die tijd ben ik blij met internet, die me Jacob Tobia laten zien, en Jaden Smith, of de collectie mannenjurken van Thom Browne (al is al dat grijs absoluut niet zijn smaak) zodat Finnley kan zien dat er anderen zijn die zich prima voelen als man of jongen in een jurk. Dat ik kan laten zien dat niet alleen je moeder vindt dat je mag zijn wie je bent (want zeg nou zelf, je moeder geloof je als puber nooit, want die houdt toch wel van je), maar dat er ook anderen zijn die die boodschap uitdragen.

Het is vast niet nodig om me hier druk over te maken, maar zoals dat gaat met dwarrelende gedachten op de bank, in de nacht of in een lange file, soms kan je het niet helpen. Dan kan je er maar beter een blogje over pennen en het met de wereld delen. Ik het van me af geschreven en als bonus nog de kans hebben dat men dit leest en de wereld een piepklein beetje toleranter wordt tegenover de man in een jurk.

16 thoughts on “Kort intermezzo over een man in een jurk”

  1. Iew, die designerjurken zijn echt lelijk! (Maar dat zijn designerjurken wel vaker…)

    Doet me trouwens denken aan een vrouw die voor haar dochter een tijdje terug een kledinglijn had gemaakt van meisjeskleren die niet typisch meisjesachtig waren zegmaar. Zie hier; https://www.boredpanda.com/mom-creates-shorts-clothing-girls-will-be-sharon-choksi/
    Let ook op het onderzoekje wat ze heeft gedaan naar de verschillen in maten. Volkomen idioot natuurlijk voor kinderen onder de 12 die er allemaal nog vrij gelijkend uitzien qua lichaam.

    1. Trouwens, ik zag als reactie ook echt dat deze mevrouw ook gewoon jongenskleren had kunnen kopen. En dat was nou net het punt, de meisjes wilde wel felle kleuren maar ook normale maten (niet die super korte mouwtjes en broekjes dus).

      Je hebt ook ongetwijfeld gelezen over hoe kinderkleding voor jongens vaak heldhaftige opschriften hebben, of technische dingen, wiskunde etc en bij meisjes gaat het voornamelijk over mooi en lief zijn. Of misschien las ik dat zelfs wel hier, hihi

    2. Die desinerjurken zijn ook echt niet mijn smaak. Maar het gaat om het principe denk ik dan 🙂 Dat van die opschriften kwam ik inderdaad ook tegen., De BBC heft zon serie çan our kids go gender free’, daar kwam het ook naar voren. Zij maakten er juist een ding van, lieten dan shirts drukken met bv ‘I can never cry’ en ‘all I can do is look pretty’ en vroegen dan aan ouders of ze dat shirt zouden kopen voor hun kinderen. die ouders : ‘Nee, natuurlijk niet.’ Maar realiseren zich niet dat dat hetzelfde is als wat er vaak op staat nu

  2. Vindt je blog kei gaaf ben nu 4 maand zwanger van ons 1ste kindje en wij staan ook positief erin om het genderneutraal op tevoeden zo dat ons kindje later zelf de weg kan bepalen welke kant het op wil.

    Naast jullie kinderen hebben jullie zelf als ouders zijnde ook wel eens er aan gedacht om volledig gender neutraal te gaan? En daar eens een blogje over te maken bijv de jurk van Jurre iets in die geest?

    1. Ik moet zeggen dat ik me nooit echt heb bezig gehouden om genderneutraal te gaan.. Ik weet niet eht waarom, misschien omdat ik opzich niet tegen verdelen ben, zoalng je je maar bewust bent waarom je verdeeld? maar misschien ook wel omdat dat moeilijk en ingewikkeld is? (en ik van nature een beetje lui?) Wel proberen we vaker gewoon ‘mensen’ te zeggen bv of ‘persoon’ ipv mavrouw, dat soort dingen

  3. Zou haast willen zeggen. Nul stress. Maar dat werkt waarschijnlijk niet voor de meeste tieners. En wordt er niet makkelijker op als er een partner gezocht gaat worden. En vergeet niet die toekomstige werkgever.
    Ik ben zelf de vijftig al gepasseerd en draag tegenwoordig meestal een rok of een jurk. Van Schots en korte jurkes tot lange rokken.
    Ja, je wordt wel eens nagekeken. Af en toe zie je een verscholen giegel of glimlach. Maar in meer dan dertig jaar geen echt vervelende ervaring gehad. In tegendeel; als ik een broek draag krijg ik nooit een compliment, maar met een jurk of rok gebeurd me dat steeds weer. Wildvreemden die me op straat aanspreken en complimenteren voor mijn stijl, Mannen, vrouwen, jong en oud. Daar wordt je bijna ijdel van.

    De sleutel is volgens mij zelfvertrouwen en er verder geen ophef over maken. Al is dat vaak moeilijker gedaan dan gezegd.
    Echt advies kan ik niet geven denk ik, maar ik denk dat Finn als hij volwassen is zonder veel problemen als man in rok of jurk door her leven kan gaan.

  4. Dat jurkje staat hem prachtig. Ik zou zelfs zeggen, moest hij nu een zus hebben, en zij zou dan dat jurkje aandoen, dan vrees ik dat zij daar niet zo schattig zou mee staan als hij.
    Trouwens, ik zie niet in wat er mis mee is om een jongen zulk een jurk aan te meten. Je ziet gewoon dat hij daar dolgelukkig in is.
    Je zou zelfs gaan denken dat dat jurkje speciaal voor hem gemaakt is.

  5. mag hij een bikini aan om te zwemmen hoor van u hoor en ook broekkousen aan en ook een rokje aan hoor van u om zo naar school te gaan hoor

  6. mag hij een jurkje aan om zo naar buiten te gaan hoor mag hij ook een badpakje aan doen om met zijn klas gaan zwemmen hoor

  7. Het niet mogen dragen van een rok of jurk als jongen heb ik zeer onrechtvaardig gevonden. Ik vond dit een gemis aan : creatieve mogelijkheden en het ontnemen van plezier beleven aan kleding. Daar heb ik mijn hele jeugd last van gehad, zelfs vermindering van schoolprestaties door het constant geconfronteerd worden met de meisjes die dit wél zonder problemen konden dragen en daarbovenop ook nog zonder problemen broeken mochten dragen. Ik was daar bijna ziek van door jaloezie. Het heeft mij hele verdere leven aan mijn geluk geknaagd en het bezorgde me frustraties. Het gaat bij mij uitsluitend en alleen om de kleding en niet om andere dingen die men er zo graag wil bij sleuren. Op mijn 50ste ben ik stilaan en met heel veel moed me gaan losweken van die ongeschreven kledingregels en ik draag nu vaak kilts en rokken waar het kan. Als je zelfvertrouwen uitstraalt en je kleding goed combineert zij n de reacties overwegend positief. Dus als je het leven van je kind niet wil verpesten, geef dan de volledige vrijheid in het dragen van kleding want het is echt geen pretje om je hele leven tegen je zin ‘broeken’ te moeten dragen. Ik hoop dat velen genoeg empathie hebben om dit te begrijpen. Het is als voor een rijkelijk gevuld ijsjeskraam staan en alléén maar vanille mag kiezen. En ‘dat’ je hele leven lang en alleen maar omdat je een man bent. Voor mij is het nu te laat want die tijd kan ik niet meer terug draaien of inhalen. ik kan er alleen nog zoveel mogelijk van genieten waar en wanneer het kan.

    1. Ik persoonlijk vind, dat als een jongen graag een rok, jurk, bikini, of éénder welk ander vrouwelijk kledingstuk wil dragen, en dat dan niet mag, wel dat ruikt bij mij naar seksuele discriminatie. Trouwens, meisjes mogen WEL echte jongenskleding dragen. DAAR zegt niemand iets op. Erger nog, dat wordt als stoer beschouwd. Dus, als een jongen nu eenmaal graag meisjeskleding draagt, waarom zou dat dan niet mogen?

  8. Geweldig blog! Dit zijn echt superleuke foto’s van een knul die gewoon zichzelf wil en mag zijn!
    Ook had maar 1 droom toen ik jong was, en ondanks dat ik het nooit heb durven uiten toen liep ik altijd 2 meter achter mijn ouders als we door de de V&D of C&A liepen (zodat ze niet konden zien dat mijn ogen vaak gericht waren op de meiden kleding als we er voorbij liepen). Wat was ik jaloers dat meisjes gewoon alles zo kunnen dragen.
    Ik wou ook gewoon een jurk kunnen dragen, een leuk rokje of wat dan ook!

    Vaak twijfelde ik…. ben ik transgender? (nog steeds soms wel). Maar dan bedenk ik me ook vaak weer dat de reden waarom ik daaraan denk is omdat ik het recht wil hebben om ‘gewoon’ te dragen wat ik wil. Ik wil gewoon zijn wie ik ben, zonder dat ik hier echt medisch aan wil doen , behalve dat ik gewoon wil dragen wat ik leuk vind en een wat meer passende naam gebruik.

    Pas rond mijn 20e begon ik meer te durven. Eerst bang voor de wereld, heel stiekem af en toe een rokje. Maar hoe vaker ik het deed, hoe meer zelfvertrouwen ik kreeg.
    Als jongen kreeg ik nooit complimenten over mijn kleding (niet dat ik echt mijn kleren leuk vond), terwijl ik nu best vaak complimenten krijg. Laatst zat ik in mijn rok, maillot en mijn schoenen met wat glitters erop in de bioscoop en zei de dame naast me dat ze mijn schoenen leuk vond!

    Of de keer dat ik ging wandelen door een bos (in een jurk) en een oude vrouw een gesprek begon over dat het bos zo mooi was. Het voelde goed om gewoon geaccepteerd te worden zoals ik was!

    Het enige wat ik jammer vind dat het zeker tot mijn 25e duurde tot ik echt mezelf meer durfde te laten zien in deze wereld.

    En negatieve reacties krijg ik eigenlijk nooit. Zelfs als je mij (in badpak) in het Tikibad, center parks of gewoon in een plaatselijk zwembad ziet. De eerste keer vond ik het dood eng, maar nu denk ik er eigenlijk niet meer bij na.

    Heel af en toe lees ik een verhaal op het internet zoals die van Finn!
    Er zou een online plek, forum, of iets dergelijks moeten zijn om verhalen / ervaringen te delen?!
    Het voelt vaak alsof ik alleen ben (ik ben de paar jaar dat ik mezelf meer durf te zijn nog nooit iemand tegen gekomen op straat).

    Persoonlijk als ik google kom je al snel uit op forums / groepen uit die meer gericht zijn op travestie, terwijl ik persoonlijk dat totaal niet zo zie. (met alle respect voor degenen met die hobby overigens). Maar ik persoonlijk wil “gewoon” een jurk dragen (of wat dan ook) zonder dat dit meteen associatie heeft met iets. Finn ziet er geweldig leuk uit in een jurk!, en of die nu een jongen/meisje is zou totaal niet uit moeten maken 🙂

    Als er iemand ideen heeft om een groep ergens te beginnen of contact wil, mijn email adres is:

  9. Ik ben al 63 jaar, geboren als man en voor genderdysforie in behandeling. Ik heb me altijd afgevraagd waarom een vrouw wel een broek mag dragen en een man geen rok of jurk. Doe je dat toch, dan rekent de maatschappij je daarop af. Het heeft mij 2 relaties gekost en ben mijn werk als ambtenaar er door verloren. Ik vind het heel erg dat ik nooit keuzevrijheid in kleding heb gehad en mij me altijd mannenkleding is opgedrongen. Ik was zo jaloers op vrouwen die de leukste rokjes konden dragen of mooie schoentjes en laarsjes. En daar zat ik met die eeuwige broek. (..)
    Nu ik arbeidsongeschikt ben en geen partner meer heb en nauwelijks nog familie, kan ik voor de rest van mijn leven gelukkig mijn vrouwelijke kant meer benadrukken. Helaas heeft me dat vorig jaar een pak slaag gekost door een groep bierdrinkende mannen die vonden dat ik veel te verwijfd was.
    Er moet in dit land nog veel gebeuren voordat transgenders en travestieten normaal gevonden worden. net zo normaal als een vrouw in een broek. Jammer dat er nog zo veel bekrompenheid is in ons zogenaamd zo tolerante Nederland. Ik heb een zware tol betaald voor mijn geaardheid.

  10. nou herman , ik heb precies hetzelfde, ik ben 55
    ik laat me niet verbouwen omdat dat mij mijn bedrijf kost
    hoe ouder ik wordt hoe meer ik me er van bewust ben dat ik echt in het verkeerde kichaam ben geboren . ik ben dan wel man , maar ik voel en denk als een vrouw . ik kleed me ook zoveel mogelijk als een vrouw , maar in mijn werk kan dat meestal niet , ik moet voordat ik ergens heen ga , steeds goed nadenken wat ik aan kan trekken en of er een kans is dat ik bekenden tegen kom. al jaren draag ik alleen maar damesondergoed en ik ga daar vrij ver in . niet alleen slips en pantys , maar bhs en corseletten . ik draag heel vaak pantys en sinds kort ook regelmatig onder een jeans rokje en daar loop ik dan gewoon mee op straat in damessandelen met een flinke hak

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *