Roerige tijden

Hoe begin je een verhaal waarvan je eigenlijk nog niet zo goed weet hoe je beginnen moet? Sterker nog, je weet ook eigenlijk niet zo goed wat je precies vertellen wilt. Welke details er toe moeten doen in je verhaal, en welke niet. En wat is eigenlijk de boodschap, wat wil je overbrengen? Je wilde een blog immers, en dingen wereldkundig maken en mensen dingen meegeven. Is gewoon alleen vertellen dan genoeg, of moet er een duidelijk lijn in zitten, en een boodschap? Dat alles wandelt en stuitert al weken door mijn hoofd, en ondertussen kies ik de makkelijkste weg en schrijf ik maar niets. 

Ziekigheden

Waarom is het zo moeilijk wat op papier te krijgen? Nou, enerzijds omdat schrijven op papier mijn ding niet is. Ik ben namelijk chronisch ziek. Dat weten sommige van jullie mogelijk, en anderen niet. Het is, om heel eerlijk te zijn, ook niet perse iets wat er onwijs toe doet. Ik scheur al 22 jaar met m’n scootmobiel en elektrische step de wereld door en ben daarmee net zoveel moeder als een ander, zij het eentje die staand wachten een crime vindt en zonder wheels niet blijft hangen voor een praatje op het schoolplein. Maar nu is het relevant, omdat een deel van mijn ziekzijn chronische pijn omhelst, en dat die pijn nogal de  neiging heeft te gaan zitten in lichaamsdelen waar ik dan RSI in krijg: mijn schouders, armen en handen. Nogal een dingetje als je van plan bent iets met schrijven te doen. Als pluspunt maakt stress schouders graag stijf. Een beetje geïrriteerde zenuw in je arm of hand wordt vervolgens subiet vriendjes met je verkrampte spieren in je schouders, omdat jij nu eenmaal enorm zat te wachten op meer pijn en ongemak, naast die stress.

School en scheiding

Dat is dan meteen de kern van het verhaal. Er is stress in huize van Delft.

Het gaat niet goed met Sky op school. Zelfs zo niet goed dat een andere school de enige optie lijkt te zijn. Het is een lang verhaal met buitengesloten worden en je plek niet vinden, je maatjes in de klas kwijtraken en met de meester dwarsliggen. Er waren gesprekken met leraren en begeleiders, en zelfs al op een potentiele nieuwe school. Het heeft eigenlijk bijzonder weinig te maken heeft met haar trans-zijn, maar levert haar en ons toch een hoop slapeloze nachten op.

En die slapeloze nachten, daar hadden we er al wel genoeg van, want Huize van Delft bestaat straks uit een persoon minder. Jurre en ik gaan namelijk scheiden. Ook dat is een lang verhaal, met liefde en grenzen aangeven, maar ook verdriet en plotseling inzicht. In de kern is het vooral pijnlijk omdat ik het niet zag aankomen, en ook niet wilde, maar hij het gevoel heeft niet anders te kunnen. Er is rouw, goed rauw en veel pijnlijker dan ik zag aankomen. Er komen dingen als verhuizingen, waarbij alles anders wordt en je moet bepalen welke kast bij wie blijft. Van die dingen waar zowel Sky als ik het niet perse heel goed op doen, nogal gesteld als we zijn op dingen die braaf blijven zoals het was en altijd willen weten waar we aan toe zijn.

Toch ook gelach

In de tussentijd is er ook gelach en geknuffel. Jur en ik wonen nog bij elkaar en zijn vastbesloten om niets eens in de buurt van het woord vechtscheiding te komen. Nu ben ik nog nooit eerder gescheiden, dus ik heb geen idee hoe zoiets normaal gaat, maar het gaat hier meestal redelijk. Met enige afspraken over tijd voor onszelf slagen we nog in wereldse zaken als de pandemie oplossen met gezamenlijke spelletjes Pandemic en ons met de kinderen rotlachen om de nieuwe serie van Welkom in de Middeleeuwen

Waarom heb ik dan zolang gewacht met iets schrijven? Ik ben dus een beetje een vrouw met een missie. Gewoon maar iets opschrijven, tja, dat is maar zo, gewoon. Ik wil graag een boodschap overbrengen. Dus, had ik bedacht, ik wacht tot het allemaal beter gaat, en dán ga ik wat opschrijven. Iets nuttigs, met mooie boodschappen en duidelijke verwijzingen naar helpende gedachten en hoe ik heb gemaakt dat de wereld er weer zonniger uit ging zien. Behalve dat bleek dat ik, als leek in dat hele scheidingsgedoe, mogelijk dat stuk van die zonnige wereld iets te zomers had ingeschat. Het schijnt een tijdje te duren voor de wereld er weer zonnig uit gaat zien. Rouw laat zich niet opjagen.

Helpend schrijven?

Misschien is dat maar beter ook. Ik wilde immers een blog om te laten zien hoe het leven is van een ouder van een genderkind, en dat zo’n leven net zo is als ieder ander. Nou, een derde van de mensen gaan scheiden, dus wat dat aangaat zijn Jurre en ik vrij normaal. Daarbij is naar een andere school gaan misschien wel iets wat meer transgender kinderen (moeten) doen, en is daar over schrijven mogelijk juist wel iets waar een ander iets aan hebben kan. Ieder mens heeft angsten tenslotte, en daar juist wel wat over zeggen is wie weet helpend voor schrijver en lezer? Als pluspunt kan ik dan volgend jaar een mooi stuk pennen over hoe we de roerige tijden overleefden en er onder een mooie zomerhemel soep van roerden. 

One thought on “Roerige tijden”

  1. Snik… spontaan rolde er een traan over m’n wangen bij het lezen van jouw nieuwste blog verhaal. Wat een ellende allemaal zeg. Hoeveel kan een mens hebben? Petje af voor je dat je nog zo sterk blijft en ook nog momenten vind waarop je kunt lachen met de kids.

    Jeetje, waar begin je met het verwerken? Naast je eigen chronische ziekte en fysieke pijn word je kind in het diepst van z’n ziel geraakt door een omgeving die eigenlijk juist een veilige haven voor haar zou moeten zijn; school, vrienden en leraren. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is om een mens te breken dan is er nu ook nog een scheiding!

    Ik weet dat geen enkel woord wat ik schrijf ook maar iets van de zorgen, de pijn en het lijden kan verzachten. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik diep met je meevoel en je heel veel kracht en liefde toewens. Blijf er zijn voor je kinderen, en natuurlijk voor jezelf. Ongeacht!

    Dikke virtuele kus,

    John

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *