Ergens vorig jaar zag ik op de boekentafel van Transvisie een boek liggen. ‘Plafondmeisje’ heette het, met op de voorkant een speelse tekening van een onderstebovenmeisje wat aan het plafond hangt. Achterop lees ik dat het een boek is dat ‘op een speelse manier vertelt hoe het voelt om anders te zijn’ en dat het boek ‘buiten de lijntjes kleurt’. Mijn interesse is meteen gewekt. Ik hou wel van een beetje de grenzen van de lijnen opzoeken. De volgende dag al brengt de postbode ons het boek, wat we in de dagen erna samen voorlezen aan mijn kroost voor het slapengaan. Tijd om eens een recensie te schrijven waarom je dit boek van Fram Bamburst vooral aan je kinderen moet voorlezen.

Voorleesboek

Niet dat je perse moet voorlezen natuurlijk. Uiteraard kun je je kind ook zelf laten lezen, al moeten ze dan wel een beetje uit de basis leesniveaus gegroeid zijn. Maar neem van mij aan, het is véél leuker om het met je kinderen te lezen. Daarbij snappen zij helemaal nog niet waarom het grappig is dat de politieagenten Newton en Copernicus heten.

Wij zijn tweetalig, en ik lees met onze koters alleen maar Engelse boeken. Wat een enorm voordeel was, daar er in landen als Groot Brittanië en de VS veel meer boeken over jongens in jurken worden geschreven dan hier. In de afgelopen jaren heb ik een klein stapeltje boeken verzameld over kinderen die gender anders beleven dan gemiddeld en las ik vooral de jongste daar af en toe uit voor. Niet dat ik nooit boeken in onze Vaderlandse taal meenam uit de bieb, maar meestal werden die gelezen met enig on the spot </i> vertaalwerk, en eigenlijk alleen bij hele mooie rijmpjes van Annie MG Schmidt of Sinterklaasverzen las ik Nederlands.

Luisteren naar Plafondmeisje

Maar dit boek is van een Vlaamse schrijfster en ik wilde héél graag weten wat erin stond. Gelukkig kan Jurre heel mooi voorlezen. Dus werd ons dagelijkse slaapritueel wat verbouwt, en stopten we niet het ene kind druipend uit de douche met een Duckie in bed terwijl de andere alvast haar verhaaltje kreeg. Wij kropen samen onder de dekens in het grote bed en luisterden ietwat nat (wat is dat toch, dat Sky’s overvloedig aanwezige, na de douche toch echt afgedroogde, haar áltijd mijn shirt weet te doorweken tot aan mijn bh…) naar de avonturen van het plafondmeisje.

Modelkind

Nergens in dit boek vind je genderkinderen. Sterker nog, het hele idee van nadenken over gender komt er niet eens in voor. Wat er wél in voorkomt is anders zijn dan anderen. En dat het eigenlijk heel normaal is om niet normaal te zijn. Tegen het einde van het boek komen we erachter dat mensen die normaal líjken ook nog best heel speciaal kunnen zijn.

Maar we beginnen met Imke, die de normaalste baby op aarde is. Een modelkind. Zo standaard en braaf en gemiddeld dat mensen haar niet eens opmerken. Dat is, tot ze uit bed valt. Op het plafond. Zomaar bovensteonder.

Doe maar gewoon

Meisjes die zomaar gaan zweven?! Dat gaat zomaar niet! De wetten van de zwaartekracht worden met voeten getreden! Agenten Paul Newton en Barbara Copernicus van de Natuurwetpolitie komen om de zwever mee te nemen. Op naar het Wettenschapelijk instituut waar men gaat proberen om haar bij te brengen dat doe maar gewoon de normaalste zaak van de wereld is.

“JE BENT ZOET ALS JE DOET WAT MOET”

Er volgen wilde achtervolgingen, waarin veel wordt gezweefd. Imke vindt dat anders zijn zo gek nog niet. Ze stijgt tot de wolken aan toe, en uiteindelijk blijkt dat er veel meer mensen zijn die eigenlijk niet zo normaal zijn als de Wettenschappers graag zagen. Misschien wordt het toch maar eens tijd om de Moetschoenen eens uit te trekken en te zijn wie je bent?

Grappig taalgebruik

Het boek is ontzettend grappig geschreven. De schrijver is Vlaams, waardoor de tekst voor de Nederlandse lezer soms anders loopt dan anders, zo heten leraren bijvoorbeeld leraars.  Maar dat is precies iets wat heel mooi bij het boek past. Het staat bol van de kleine taalgrapjes, van het Wettenschappelijk instituut waar je de Moet erin moet houden tot het uitlachgas dat heel doeltreffend is om overtreders het lachen te doen vergaan.

Ook het uiterlijk van het boek is speels en anders. Sommige hoofdstukken staan ondersteboven, of op zwarte bladzijden. De tekeningen van An van Dooren zijn net zo grappig en speels als de rest van het boek.

Anders zijn

Met dit boek kan je, behalve veel lol hebben om het verhaal, ook het onderwerp anders zijn goed bespreekbaar maken. Zijn wie je bent, in plaats van doen wat je denkt dat moet staat op een belangrijke plaats in het boek. Er is ruimte voor emotie, bijvoorbeeld wanneer Imke moet kiezen tussen doen alsof ze normaal is of blijven zweven en haar ouders door krijgen dat ze eigenlijk heel ongelukkig was. Maar er is vooral veel ruimte voor de lach en uiteraard komt alles goed op het

Einde.