Ergens in het voorjaar het ik het hier gehad over mijn gendermoe-zijn. Dat ik nogal eens moe werd van uitleggen, opnieuw uitleggen, rustig ademhalen en maar weer eens uitleggen, hobbels verwijderen en weg effenen. Tussen toen en nu is nogal wat tijd verstreken. De weg tussen ons en de familieleden in kwestie is, weliswaar nog niet volledig geasfalteerd maar al wel redelijk bestraat en goed begaanbaar. Kortom; tijd om daar hier maar eens een update over te schrijven.

Hoe  werd ik gendermoe?

Het begon allemaal in maart, toen er gezegd werd dat onze jongens niet meer welkom waren in een jurk. Nadat we van ons ongeloof waren bekomen en iedereen wat was afgekoeld leek het ons tijd dat we het gesprek maar eens aangingen met de familieleden in kwestie. Hoe oneerlijk ik het ook vond, hoe gekwetst ik me ook voelde, tante To en oom Piet waren ook mensen, die hadden ook gevoel. Eenmaal samen om de tafel bleek dat het vooral ging over zorgen. Ze hadden hoofdbrekens over onze kinderen. Slapeloze nachten van Skylar, en vreesden voor zijn ontwikkeling. Dit (lees: het gendergedoe) kon nooit goed voor hem zijn. Waarschijnlijk koos hij dit pad omdat hij teveel verdwaald was in zijn eigen fantasie, en kon hij überhaupt het verschil met de werkelijkheid wel goed zien? Vijf jarigen zouden deze keuze niet moeten kunnen, hoeven, of zullen maken, dat zou alleen maar schade opleveren voor later.

Heeft overtuigen wel zin?

Tja, dat kan natuurlijk. Laten we wel wezen, ook wij hadden over vanalles en nog wat onze twijfels gehad, en hebben nog steeds over menig onderwerp wel duizend vragen. Maar waren die twijfels dan eigenlijk reden tot het ontzeggen van contact? Puur in theorie kan je het met elkaar oneens zijn zonder elkaar af te vallen. Agree to disagree, zogezegd. Maar in dit geval werd er daadwerkelijk gevraagd of onze kinderen zich wilden aanpassen aan de ander, door in broeken langs te komen in plaats van de door hun gewenste glittershirts en fladderjurken. Het standpunt van To en Piet leek echter muurvast. We probeerden nog uit te leggen dat wij het anders zagen, dat wij als ouders de glimmende oogjes zien als hij een jurk aan trekt, de blijheid als hij met glitters speelt. Ook vertelden we dat we best wel hun kan uit wilden komen, dat we snapten dat een jongen in een jurk lastig kan zijn, en dat we echt wel wilden meedenken hoe dat voor hun zo makkelijk mogelijk kon gaan. We poogden aan te geven dat er onderzoeken zijn over transgender kinderen, waar in staat dat kinderen ongelukkig worden als ze niet mogen zijn wie ze zijn en dat het juist goed kan zijn voor hun ontwikkeling als je ze laat zijn wie ze zijn. Gaandeweg bleek echter dat overtuigen geen zin had. Zoals al eerder aangetoond  bleek de ander alleen maar te volharden in zijn mening. Misschien moesten we maar gewoon een tijdje afstand nemen?

Sfeer werd verziekt

Ondertussen werd de sfeer er niet beter op. De kinderen leken er vooralsnog weinig van te merken, maar wij merkten dat we ons enorm in de steek gelaten voelden. We zagen elkaar nog wel, op verjaardagen bijvoorbeeld, maar het spontane ‘ik-ben-in-buurt-en-kom-even-langs’ wat voorheen zo heerlijk was, dat was er van af. Ik ging over alles twijfelen. Als we elkaar zagen dan nam ik de kleding van de jongens bijzonder nauwgezet op. Zou To hier aanstoot aan kunnen nemen? Zou Piet nu denken dat ik ze expres een jurk had aangetrokken om een punt te maken? Alles wat ik zei woog ik op een gouden schaaltje, om gender maar niet onderdeel van de conversatie te laten zijn. Ik werd er doodmoe van. Opnieuw totaal gendermoe leek het me tijd dat we hier weer eens een gesprek aan waagden.

Eindelijk een goed gesprek

Het was To en Piet ook opgevallen dat het niet lekker liep. De druppel was toen we een weekendje weg zouden gaan met de familie en mijn man tegen zijn oom en tante vertelde dat hij eigenlijk niet mee wilde. In het gesprek wat volgde heeft mijn man kunnen vertellen over de pijn die het hem deed om afgewezen te worden door zijn familie. We merkte dat het iets met ze deed. Dit wilden ze niet.. Maar we merkten dat het ze enorm aan het hart ging. Vooral Piet had het er enorm moeilijk mee. In de kerk, waar onze jongens wel eens met hen naartoe gingen, werd gezegd ‘je nichtje’ als ze Skylar bedoelden. Het deed hem zichtbaar pijn om hierover te vertellen. Er werd niet helemaal duidelijk waarom. Ik denk zelf dat het niet alleen maar gaat om het zorgen maken over de ontwikkeling van onze jongste, maar dat het enorme ongemak wat ermee gepaard gaat als je je lievelingsneefje in een jurk ziet hem grote parten speelt. Ergens denk ik dat hij dat zo lastig vind dat hij opzoek ging naar redenen waarom het fout is, waarom dit geen goed idee is. Want zeg nu zelf, iets wat zoveel nare gevoelens geeft kan toch nooit goed zijn?

Samen op de bank zijn we gaan proberen het pijnpunt te vinden. Tante To en oom Piet gaven toe dat ze misschien iets te lang niets hadden gezegd over hun twijfels, en dat ze daarom zo uit hun slof waren geschoten toen ze eindelijk wél wat zeiden. Ze hadden nooit echt daadwerkelijk bedoeld dat de jongens niet meer mochten komen, maar voelden zich niet gehoord, en een beetje klemgezet in een proces dat voor ons heel natuurlijk, maar voor hen véél te snel ging. Ik vroeg wat ze zouden willen, theoretisch, als alle opties open zouden liggen. “Dat de jongens een broek aan doen als ze komen.”, was de reactie van Piet. Oké, dat zat dan wat ons betreft niet echt tussen de opties. Wat zou the next best thing zijn, de tweede optie als je eerste niet kon? “Dat de jongens komen.” was het volmondige antwoord.

Eind goed, al goed?

Zo kwamen we er toch nog uit. Ik heb geenszins het idee dat er over het onderwerp “gender” nu alles gezegd en geschreven is. Er zullen echt nog wel hobbels in de weg zitten waar ik met mijn shovel overheen moet. Maar ik denk dat de belangrijkste les is: ‘Blijf praten.’ Op de dag dat je stopt met praten en zaken gaat opkroppen wordt het alleen nog maar moeilijker om er daarna weer uit te komen. Ook belangrijk: Het de tijd geven. Omdat alles went, ook de jurk. *) Maar niet noodzakelijk zo snel als dat jij het zou willen.  Mijn kids mogen weer naar hartelust spelen op de zandhoop bij oom Piet en tante To, die heerlijk buitenaf wonen in een wijk waar vogeltjes nog zomaar op je voederhuisje komen zitten. Ik durf weer te komen buurten als ik toevallig vlakbij moet zijn, en ben niet meer bang om te praten over genderzaken. Ben ik nog wel eens gendermoe? Tuurlijk. Maar vandaag niet. Vandaag rust ik uit met thee in de zon in de tuin van oom en tante.

 

*) Nu ja, bij de meesten. Helaas zijn er nog steeds legio voorbeelden van LGBT+’ers die worden verstoten door familie, en er uiteindelijk helemaal alleen voor komen te staan. Ik heb niet de illusie dat dit voor iedereen geld. Maar ik denk wel dat met praten, en vooral écht luisteren, ook naar zaken die je in eerste instantie niet aanstaan, je een hoop dingen kunt oplossen. Elke mening is in beginsel een valide mening, en komt uit een mens, en dat mens heeft ook gevoel. Zolang we allemaal nadenken hoé we die mening brengen kunnen we een hoop problemen voor zijn denk ik.