Showschaatsen voor jongens

Op zaterdagochtend schaatsen wij tegenwoordig. Of nu ja, de kinderen. We houden er een bizar strakke planning op na. Half acht: knuffelen in het grote bed (Geen dag mag beginnen zonder knuffelen in het grote bed. Zelfs al heb je je enorm verslapen, moet je nu meteen onderweg naar de belangrijkste vergadering van je leven, er moet en zal geknuffeld worden in het grote bed), tegen acht uur zitten we dan aangekleed aan het ontbijt. Om kwart voor negen zijn we dan met een beetje geluk gevoederd, zijn de tassen ingepakt en gaan we onderweg naar de zwemles van Sky. Tussen negen en kwart voor tien ligt hij in het bad en zit Finnley zich te vervelen op de tribune met een boek. Wij staan aan het einde van de les startklaar met een handdoek in de kleedkamer. Jurre droogt af terwijl ik mijn kind vakkundig in zijn schaatskleding hijs -waarom willen leggings nooit aan over die natte benen!- en om stipt tien uur rijden we richting de schaatsbaan waar we ze net op tijd in de gehuurde kunstschaatsen veteren voor de les die om half elf begint.

Waarna Jurre en ik op een bankje ploffen met de meegbrachte thermoskan thee en koffie om eens te kijken hoe ze het er vanaf brengen. Waarom doen we dit in godensnaam?

Schaatsklasje. Sky met oranje muts, Finn met bruine broek

Het zat zo, eind februari was er in de plaatselijke schaatsclub een internationaal schaatstoernooi voor beginnende schaatsers, de Challenge Cup. Lyka en ik ontdekten dat een jaar of tien geleden en  gaan er sindsdien samen heen om ons aan mooie kunstschaatskunsten te vergapen (en wie weet ooit het verschil te zien tussen de dubbele axel en de triple toe loop*). Twee jaar geleden kwam het toevallig zo uit dat de jongens ook even mee konden kijken. Waar Finnley niet veel interesse had (‘Oh. Leuk. Gaaf hoor. Wanneer mag ik een kauwgombal uit de automaat?’) , was het al gauw duidelijk dat Skylar vol vervoering zat te kijken naar de in mooie glitterjurkjes gestoken meiden. ‘Mama, ik wil ook! Mag ik ook een ijsprinses zijn?’

Nu ben ik op lichamelijk vlak niet je-van-het maar ik hou wel van schaatsen. Omdat ik niet zo veel energie heb schaatste ik eigenlijk zelden met de kinderen, want die konden het eigenlijk niet zo goed, en met een kind wat niet kan schaatsen moet je constant op sleeptouw. Dus leek het mij wel een goed idee als ik ze op een klasje zou schoppen. We vonden een klasje wat bijna-vierjarigen lesgaf op een druilerige donderdagmiddag en vol goede moed stapte onze jongste daar het ijs op. Om meteen onderuit te gaan. Een vierjarige (en laten we wel wezen, hij was eigenlijk nog maar drie jaar en tien maanden) denkt namelijk dat als je een ijsprinses gaat worden, je dan op het ijs stapt en zo wegschaatst. Oeps. In dat seizoen leerde hij vooral hoe je moest vallen. Wij leerden dat je je kind het ijs op krijgt als je hem beloond met patatjes. (want als je van te voren je kind het eten laat kiezen als prijs voor het zijn best doen op schaatsles is dat feitelijk geen omkopen) In het seizoen erna kwamen er zowaar een paar pasjes bij en leerde hij nu ook remmen. We vonden dat ze nu wel aardig konden schaatsen en schaften de lessen af.

Waarom zou je óp een stoeltje gaan zitten schaatsers kijken?

Waar was ik? Oja, de Challenge Cup van afgelopen februari. Dit keer had ik de planning uit de printer laten rollen en een dag uitgekozen waar de wat jongere kinderen zouden schaatsen. Toevallig kwam het heel mooi uit en konden we na school precies een groep met zes jongens en een blok met zes meiden gaan bekijken.**) Daar zaten we dan, knus samen op plastic rotstoeltjes, naar topsporters te kijken. Al na de eerste rijder vroeg Sky: ‘Mama, komen de meisjes al? Ennudan?’ Ik, die helemaal mijn best had gedaan om ervoor te zorgen dat we schaatsende jongens zouden gaan zien, om aan te tonen dat alle sporten zowel voor mannen als voor vrouwen zijn weggelegd, die de planning uitvoerig onder de loep had genomen zodat én de leeftijd én het geslacht van de schaatsende kinderen op alle vlakken vertegenwoordigd zou zijn, ik voelde me een klein beetje gekwetst. ‘Kijk lieverd, de jongens hebben ook glitters.’ Sky vond ze maar niets. ‘Maar ik wil geen jongens zien. Ik wil meisjes. In een jurk.’

Gelukkig waren het er maar zes. De meiden waren gauw aan de beurt. Toen ik aan het eind van het uur vroeg wat ze de mooiste hadden gevonden riep Finnley meteen ‘Die ene jongen, die zo gaaf rondjes schaatste’ en Skylar ‘Dat mooie meisje, die op Efteling muziek danste’ (dat we even goed weten dat de muziek veel belangrijker is dan wat ze eigenlijk doen in zo’n kür). Maar goed, ik ging vertellen hoe ik op de schaatsles terechtkwam. Op de kampioenschappen was reclame van een van de lokale schaatsverenigingen. Die deden iets met showschaatsen en hadden zelf ook een show aan het einde van het schaatsseizoen. Omdat vooral Sky flink verzucht had dat hij ook zo’n wedstrijd wilde schaatsen dacht ik, laat ik eens op de website navragen of die show die zij hebben voor alle niveaus is. Misschien leuk om in gedachten te houden voor volgend jaar.

Na een half uur had ik op Facebook al een reactie terug. Ze gingen toevallig zaterdag beginnen met oefenen voor de show en als ik wilde mochten mijn zoontjes al komen, het maakte niet uit hoe goed ze konden schaatsen en ze hadden meer jongens, misschien zouden ze zelfs een speciaal jongensnummer maken voor de show en oja, wilde ik nog schaatsen lenen?

Erm.. Nu al? Maar het is op zaterdag.. en dan is er eigenlijk.. maar.. Oh, wat zeur ik ook. De jongens zouden het geweldig vinden in een echte show. Kom maar op met die les. Ik mailde dat ze wilden komen, zette er na wat wikken en wegen in dat de oudste een jongensnummer wel leuk zou vinden, maar de jongste eeuwig teleurgesteld zou zijn als hij niet in een jurk mocht, en vroeg hoe laat ik waar zou moeten zijn.

En zo zitten wij dus de hele maand maart elke zaterdag naast de schaatsbaan te bibberen. Te hopen dat onze stuiterballen een beetje opletten (niet hun sterkste kant) en het de juf niet te moeilijk maken. Voorlopig wil Sky ‘voor altijd’ op schaatsen blijven. Of dan toch in ieder geval nog tot het einde van dit seizoen (nog twee weken).

Na de show krijgt u fotografisch materiaal van hun geweldigheid. Voor aan de muur. Zodat u als ze oud en beroemd zijn kunt zeggen ‘Kijk, ik wist het al, hier zie je ze toen ze klein en schattig waren’ en u de foto’s voor veel geld kunt verkopen

*)Voor wie er interesse in heeft: Een axel is een sprong bij het kunstschaatsen en de toe loop ook. Het verschil zit hem in totaal onzichtbare zaken als: aangespringen vanaf de buitenkant van de linker binnenschaats, landen op de tegenovergestelde voet, wel en niet met toe pick en meer van dat soort dingen die wij als leken totaal niet opmerken. **)Voor wie het weten wil: Het waren de Advanced Novices. Alle Pre Novice groepen, waar theoretisch kinderen in zouden kunnen zitten van ongeveer Finn zijn leeftijd waren gepland op een belachelijk tijdstip in de ochtend. De Novices die wij keken waren tussen de 10 en de 14 jaar oud.