Tag Archives: Overdenking

Loslaten bij de genderpoli

 

Jurre kwam toch nog ietwat vermoeid terug van de genderpoli gisteren. Het is vakantie en ik had een ochtend kindvrij achter mijn knutseltafel, waar ik zou beginnen aan de verjaarskaart die ik elk jaar in elkaar zet voor onze kinderen. Zodoende was mijn man met beide kinders naar Amsterdam getogen. Sky zou wat testen gaan doen om haar binnenste bloot te leggen en Finn zou wat tijd met papa hebben. Nadat Skylanne mee was genomen een kamertje in had hij wat lijsten in zijn handen gedrukt gekregen. Of hij die even wilde invullen, voor het einde van het onderzoek klaar graag. Nu ben ik een ontzettend geëmancipeerde vrouw, en dus heb ik de broek aan in huis als het op het invullen van lijsten over onze kroost aankomt. (Mogelijk heeft het feit dat ik, door onze iets minder geëmancipeerde rolverdeling als het op werken aankomt, het meeste thuis ben bij die kroost er ook iets mee te maken, evenals mijn neiging tot overal controle over willen houden, wat mogelijk af en toe ietwat ongezonde trekjes kan vertonen*), maar dat laten we nu even buiten beschouwing.) Continue reading Loslaten bij de genderpoli

Transgenders in de sport.

 

Het is lente, en niet alleen in de ogen van de tandarts assisitente. Verregende tweede paasdag nog in een waas van dikke druppels en hadden we zodoende eindelijk tijd om eens iets in ons nieuwe huis te klussen, afgelopen weekend waren er toch tropische temperaturen van wel bijna twintig graden. Een mooi moment om het eens te hebben over de vroege lente activiteit bij uitstek: schaatsen.

Continue reading Transgenders in de sport.

Sociale transitie?

In navoling van meisje voor een week  dachten wij een verder na over aanspreekvormen. Nu onze Sky had aangegeven dat hij het eigenlijk fijner vond om als meisje te worden aangesproken, was dat dan niet iets wat we wat verder zouden moeten doortrekken?

Thuis probeerde ik wat meer genderneutrale vormen uit, en deed mijn best om specifieke taal te vermijden. Zo probeerde ‘kinders, eten!’ in plaats van ‘jongens’, heette Sky gewoon Sky in plaats van ‘je broertje’ als ik Finnley aansprak en werd princess boy*) gewoon princess. Ik probeer er ook wat meer op te letten dat ik aan andere mensen en kinderen niet meteen een geslacht verbind. Al moet ik wel zeggen, ik vind het moeilijk. Jaren en jaren van indoctrinatie, gecombineerd met de aangeboren neiging tot indelen waar wij mensachtigen mee op de wereld komen maken het NIET indelen van mensen in hokjes nog lastig. Vaak heb ik al ‘die mevrouw’ of ‘dat jongetje’ gezegd eer ik me bedenk dat het ook wel anders zou kunnen zijn, en dat, juist ik, zou moeten weten dat uiterlijkheden niet alles zeggen. Continue reading Sociale transitie?

Heeft je genderkind hulp nodig?


Het is een druilerige ochtend de lente. Ik sluimer op de bank met een kopje thee, aan het opwarmen na het trotseren van de regenbui die ik moedig als een leeuwin doorstond om mijn pups op school te krijgen. Van die zes minuten moest ik duidelijk eens flink bijkomen. Genietend van de warmte van de Earl Grey luister ik naar het tikken van de regen tegen de ruiten. Ik voel me warm en geborgen, geknuffeld als ik wordt door de kater die kopjes probeert te geven tegen de arm met het theekopje. Ineens komt er een gedachte bij me op: Zouden we Skylar moeten aanmelden bij de genderpoli? Continue reading Heeft je genderkind hulp nodig?

Gendertaal op de dansschool.

Eerder had ik het al over genderneutraaltaal. Taal over gender waar ik over nadacht. Maar soms denkt mijn kind ook na over taal. Of heeft er dan in ieder geval wat over te zeggen.

Skylar zit op dansles. Niet te verwarren met balletdansen overigens. Er is een wezenlijk verschil tussen ballet en het soort dansen wat hij doet. Mijn zoon is een spring in het veld. Een wat onhandige stuiter bal die zelden stil zit, vanalles interessant vind en overal haantje de voorste wil zijn om met zijn mooie blauwe ogen op te kijken naar de leraar en te vertellen hoe zijn dag was. Of dat het gras door zijn nieuwe bril blauw was, en hij een mier op zijn hand had laten lopen en wist je dat je een fidget spinner op je neus kunt laten draaien? Met die zaken in ons achterhoofd leek het ons niet zo’n goed idee als we een sport zouden kiezen waarbij de oefeningen gaan over balans en concentratie. (Mogelijk speelde bij die bestelling mee dat ondergetekende ooit balletles had, en dat daar een juf van de oude stempel bij was, eentje met een rietje, wat je moest helpen rechterop te staan, maar mij vooral trauma’s bezorgde omdat ik niet stil genoeg stond -Goh, van wie zou Sky dat toch hebben?-, maar daar praten we liever niet over.) Bij de plaatselijke dansschool werd er jazzdans gegeven. Daar moest je nog steeds pasjes leren, maar ging het meeste van de les over rondrennen op muziek. Zelfs het pasjes leren werd onder muzikale begeleiding gedaan, waarbij het niet leek uit te maken of je de helft van de tijd de andere kant uit keek, of halverwege de pirouette op je bips neerplofte. De perfecte les voor dus ons kind, waar hij al twee jaar met veel plezier naar te gaat. Continue reading Gendertaal op de dansschool.

Gender vergissingen

‘Je dochter is wel ondernemend’, zei de dame van de speel-o-theek tegen me bij het aftekenen van de spulletjes. Skylar was op dat moment aan het proberen met zijn nieuwe skates aan op de glijbaan te klimmen, iets wat binnen zeer korte tijd zou resulteren in een mooie glijpartij, maar dat wist hij nu nog niet.

‘Tijd om te vertrekken dames, riemen vastmaken alstublieft’, meldde de buschauffeur van de dinotrein die we afgelopen weekend namen om de T-Rex speurtocht in Leiden te lopen tegen onze jongens, die, brutaal als ze waren, de halve wereld kregen en voorin mochten zitten.

Toen Sky wat jonger was vroegen op straat nog wel eens kinderen ‘Waarom heeft dat jongetje een jurk aan?’ Meestal aan hun moeder, maar soms aan mij, of, bij uitzondering, aan hemzelf. Continue reading Gender vergissingen

Zeemeermin/man/mens

Mijn zoon heeft zijn zwemdiploma gehaald. Eindelijk is dan het moment aangebroken dat ik naar het zwembad kan met een bak loombandjes en een boek en me helemaal niet meer in het water hoef te begeven, omdat mijn kinderen geacht worden over genoeg zwemvaardigheden te beschikken dat ze zichzelf kunnen redden in het bad. Gedaan is het met de tijden dat ik zat te bibberen aan de rand van het wedstrijdbad omdat ze van de duikplank af wilden, iets wat als halsmisdaad gezien wordt tenzij het onder ouderlijk toezicht gebeurd. Nooit meer lusteloos hoeven hangen aan de rand van het bad omdat zoonlief heeft bedacht dat van de kant af koppeltje duikelen té gaaf is, en denkt dat ik na de tachtigste keer nog opnieuw moet worden uitgelegd hoe gaaf dat er uitziet.

Om te vieren dat hij zijn zwempapiertje had behaald gingen wij dus maar eens naar het zwembad. Daar hadden we namelijk in vier jaar zwemles nog niet genoeg van gezien. Continue reading Zeemeermin/man/mens

Wat als hij de jurk nooit meer aan wil?

Niets zo veranderlijk als het weer. En, klaarblijkelijk, de reacties op afwijkende genderexpressie.

Waar ik vorige week nog blij op Facebook postte dat mijn mooie zoon in zijn bloemenbroek eigenlijk prima door de school heen was gewandeld met zijn kattenshirt, vandaag liepen dingen een beetje anders.

Finnley kwam thuis en vertelde dat één van zijn vriendjes zegt dat hij niet mag meespelen als hij ‘meisjeskleren’ aan heeft. Die hij natuurlijk prompt niet meer aan wil naar school. Vanmorgen zat hij naast zijn ladekast, en ik was toevallig ook in de kamer. Hij ging met zijn hand over de shirtjes in de la -de in eerste instantie gekozen trui werd na het weerbericht verruild voor iets koelers- en raakte zachtjes  de glitters aan van zijn eerste glimshirt. ‘Die toch maar niet’, zei hij, waarna het hele verhaal er uit kwam. Continue reading Wat als hij de jurk nooit meer aan wil?

Meisjeszeemeermin

“Mama, ik word toch geen meisje meer als ik later groot ben. Ik word een vlinder.”

– Lieverd, vlinders zijn wel heel klein, en leven bovendien niet zo heel lang.

“Oh. Okay. Nou, dan word ik Pokémon trainer.”

Als ouder van een kind van vijf heb je regelmatig dit soort gesprekken. Ze willen vandaag brandweerman worden, morgen elfje en overmogen youtuber. Bij Sky is wat je wilt worden later nogal verbonden aan zijn gender identiteit. Zo kondigde hij een paar weken terug aan dat hij toch geen meisje meer wilde worden. “Nee, want ik ga in de ruimte reizen, dan moet je jongen zijn.”  -Kleine kinderen zijn zo van de stereotypen!- Tijdens de uitleg dat dat astronaut heet en dat overigens ook meisjes dat kunnen worden was hij eigenlijk al meer bezig met de kleurplaat die hij wilde gaan inkleuren. Wat je wilt worden is wel belangrijk, maar ook weer niet té. Continue reading Meisjeszeemeermin

Doe ik het wel goed

Laten we het eens hebben over een alom aanwezig gevoel wat je als ouder hebt. Alle ouders, (ja, alle, dat durf ik gerust te stellen) zijn onzeker waar het hun kinderen aangaat. Moet je heel streng zijn voor je gebroed of ze eigenlijk alle ruimte geven? Is het belangrijk dat je kiest wat zij willen of kiest wat er goed voor ze is? Wat is er dan eigenlijk goed voor ze? Is dat jouw mening, die van je ouders, die van een van de honderd boeken die je hebt gelezen?

Als ouder van een gender creatief kind is dat dubbel zo. Driedubbel. Des te meer omdat iedereen om jou heen zich met jou en de keuzes die je maakt bemoeit. Continue reading Doe ik het wel goed