Het is september en de tweede schoolweek is net begonnen. Vol enthousiasme stuiteren mijn kinderen door de hersftregen hun nieuwe jaar in. Dat mag ook wel, want na de lamlendige laatste vakantieweek waren we er echt wel aan toe dat de school weer begon. Of nu ja, was ík daar aan toe. Dus nu zitten we in het net-niet ritme wat je hebt als je nog niet helemaal bent ingesteld op om zes uur opstaan, dingen op tijd klaar hebben (of überhaupt in huis hebben…) en waar zijn ook al weer die vermaledijde broodblikken en waarom heb jíj gisteren de vaatwasser niet aangezet?! Heerlijk relaxt altijd, die school die weer begint.

Ik denk terug aan de laatste week van de vakantie, waarin iedereen elkaar in de haren zat en we hink-stap-sprongen over de (overigens wel schone) nog niet opgeruimde was en de stukken tent die klaar lagen om (mogelijk ergens in december) een keer opgeruimd te worden. Om die week een beetje draaglijker te maken speelden we dan af en toe een spelletje samen. *) Middenin een rondje waarin we beslissen of we een roze of blauwe tweeling willen bij levensweg zegt Sky ineens: “Mam, ik ben nog wel een beetje een jongen”