Vorige keer schreef ik over het gesprek dat wij hadden op school aangaande de coming out van Sky daar. Wij hadden zelf bedacht dat het moment op school wel een mooi punt was om ook wereldkundig te maken naar de rest van onze omgeving dat we Skylar voortaan Skylanne noemen. Er was over gesproken, over nagedacht en gepiekerd, gewikt en gewogen wat de beste manier was om om te gaan met de wereld om ons heen. Afgelopen vrijdag was het moment daar.
Vorige week schreef ik over de genderkeuzes en wat ik daar van vond. Ik legde bloot dat ik altijd en eeuwig zeker wil zijn dat de weg die ik voor mijn kinderen uitkies de goede is, en dat ik me af en toe goed zorgen kan maken of we wel de juiste kant op voeren met ons bootje. Ik vertelde dat Sky graag Skylanne wilde heten en dat wij daar langzaam aan steeds meer aan begonnen te wennen. Dat ‘zij’ zeggen nog een beetje vreemd voelde, maar dat we steeds meer overtuigd waren van de juistheid van de weg, en zelfs een motor aan de kano hebben gemonteerd om Sky haar bootje bij te houden. Maar waar ik het helemaal niet over heb gehad is dat we eigenlijk iemand een beetje vergeten. Iemand die denk ik vaak vergeten wordt als er in het gezin zaken aan de hand zijn met één van de kinderen: Het Brusje.*) Continue reading Het vergeten kind.
In mijn vorige blog was ik begonnen aan deel één van een monsterstuk over keuzes maken, besluiten, wat ik vond van die besluiten en van het proces op zich. We waren gebleven bij mijn telefoontje naar Genderkind en Ouder die mogelijk iets zou kunnen zeggen over hoe wij en school het hele Sky-als-meisje-verhaal konden aanpakken. Continue reading Gender keuzes, deel 2
Vroeger had ik altijd het idee dat het opvoeden van kinderen een aaneenschakeling was van keuzes die je als ouder maakt. Ik had idealen en principes en vanuit die visie zou ik mijn kinderen gaan opvoeden. Tegenwoordig weet ik beter. Je doet als moeder gewoon maar wat. Natuurlijk heb ik overtuigingen, ideeën en plannen, maar vaak, als het er op neerkomt op dat ene moment, dat doe ik gewoon wat mij op dat moment juist lijkt. Opvoeden vanuit mijn onderbuik gevoel. Ik laat zaken op hun beloop, en dat loopt dan wat hier en kabbelt wat daar en dat vind ik wel prima. Soms erger ik me aan de plek waar de rivier me heen brengt, en dan pas ik het wat aan, maar vaak ook ben ik eigenlijk wel tevreden met dat kabbelende beekje, en heb ik helemaal geen zin en energie om hem te overwegen ergens anders te gaan stromen. Continue reading Gender keuzes, deel 1
Twee weken terug wijdde ik een blog aan de vraag of je genderkind (of jijzelf) hulp nodig heeft. Aan het eind van het blog kwam ik weliswaar tot de conclusie dat ons genderkind die behoefte wat minder heeft, maar zag ik toch meerwaarde in het contacten van de genderpoli. Het hebben van een diagnose van genderdysforie zou ons mogelijk kunnen helpen op school en sportclub, en het zou de acceptatie van de jurk door familieleden mogelijk makkelijker maken. Daarbij zou het mogelijke enorme wachttijden wat kunnen beperken als Skylar tegen de puberteit nog steeds overtuigd is meisje te willen worden. Je kunt maar vast bekend zijn bij de dokters. Er werd een brief gestuurd, en het was wachten op de telefonische afspraak bij de genderpoli van het VUmc.
Eerder, zo meldde ik, waren Sky en ik al bij de kinderdag . Maar Berdache, de vereniging voor ouders van genderkinderen, heeft nog meer in zijn arsenaal om lotgenoten elkaar te laten ontmoeten.
Afgelopen weekend hadden ze een familiedag, een dag voor de genderfamilies. Eindelijk een dag waarop we allemaal welkom waren, waarop ook Finnley eens kon spelen met andere jongens in een jurk en Jurre de tijd zou hebben om ook eens andere ouders te ontmoeten.
Ik had Lyka overgehaald om mee te gaan (‘Je kunt daar ook aan voor je tentamen leren als wij met die andere ouders kletsen. Bovendien is er daar frisse lucht, en natuur, en zon! Als bonus vinden je broertjes het heel leuk als je meegaat (ik ben nooit vies van enige emotionele chantage waar het het meekrijgen van adolescenten – met achttien jaar is mijn dochter natuurlijk geen puber meer- aangaat) en zit je dan niet zielig de hele dag alleen thuis’.), het weer beloofde prachtig te worden en zo togen wij in alle vroegte naar het Gelderse Otterlo. Continue reading Familiedag voor genderkind en ouder
Afgelopen weekend zijn Skylar en ik andere gendercreatieve kinderen wezen opzoeken. De kinderdag was georganiseerd door Berdache *), een organisatie voor ouders van genderkinderen. Het idee van zo’n dag is dat kinderen door samen te spelen leren dat ze niet de enigen zijn met een genderverhaal. Als bonus zijn er dan een hele bups ouders bij die samen hun verhalen kunnen delen.
Ik had een tijdje geleden aan hem gevraagd of hij dat wat zou vinden, andere kinderen ontmoeten zoals hij. Sky zei toen dat hij dat wel wat zou vinden. Ik merkte de laatste tijd ook dat hij meer vroeg om boekjes over jongens in een jurk, of transgender kinderen. Zelf was ik een beetje aan het twijfelen, omdat ik vermoedde dat het merendeel van de kinderen daar transgender zou zijn, in de zin van, overduidelijk ontevreden met hun lijf (de ‘appels’ zogezegd) en ik me afvroeg of hij daar wel tussen zou passen. Na enig heen en weer mailen met een van de vrijwilligers bleek echter dat de kinderdag bedoeld is voor alle kinderen **) die twijfelen over hun genderidentiteit, ook kinderen die bijvoorbeeld heen en weer wisselen tussen jongetje en meisje en genderfluid genoemd zouden kunnen worden (Zoals deze mooie documentaire laat zien, over Jack uit Canada), of kinderen die er nog niet uit zijn hoe ze zich voelen. Continue reading Genderkinderen ontmoeten
Op zaterdagochtend schaatsen wij tegenwoordig. Of nu ja, de kinderen. We houden er een bizar strakke planning op na. Half acht: knuffelen in het grote bed (Geen dag mag beginnen zonder knuffelen in het grote bed. Zelfs al heb je je enorm verslapen, moet je nu meteen onderweg naar de belangrijkste vergadering van je leven, er moet en zal geknuffeld worden in het grote bed), tegen acht uur zitten we dan aangekleed aan het ontbijt. Om kwart voor negen zijn we dan met een beetje geluk gevoederd, zijn de tassen ingepakt en gaan we onderweg naar de zwemles van Sky. Tussen negen en kwart voor tien ligt hij in het bad en zit Finnley zich te vervelen op de tribune met een boek. Wij staan aan het einde van de les startklaar met een handdoek in de kleedkamer. Jurre droogt af terwijl ik mijn kind vakkundig in zijn schaatskleding hijs -waarom willen leggings nooit aan over die natte benen!- en om stipt tien uur rijden we richting de schaatsbaan waar we ze net op tijd in de gehuurde kunstschaatsen veteren voor de les die om half elf begint.
Waarna Jurre en ik op een bankje ploffen met de meegbrachte thermoskan thee en koffie om eens te kijken hoe ze het er vanaf brengen. Waarom doen we dit in godensnaam? Continue reading Showschaatsen voor jongens
Een tijdje terug vertelde ik hier dat Finnley graag naar school wilde in een jurk. Vorige week had ik het gesprek op school erover.
Het hele item ‘praten op school’ liep wat anders dan ik op voorhand had verwacht, of gehoopt. In mijn visie ging ik na school op de thee bij Finn zijn juf S., zouden we lekker babbelen over vanalles en nogwat, en uiteindelijk tot een plan komen hoe we dit zouden aanpakken. Een presentatie, een gesprek met de klas, ik zou dat doen, of zij, of wij, daar zou het gesprek over gaan. We zouden een datum prikken, praatje doen, en dat was dan dat. Continue reading Schooljurken – update
Er zijn van die dagen…
Dan ben ik helemaal gendermoe. Niet moe van mijn geweldige kinderen, of moe van het principe, maar moe van het gedoe wat het soms opleveren kan. Moe van het feit dat iedereen een mening heeft. Moe omdat naar school gaan in je lievelingskleren niet een vanzelfsprekendheid kan zijn. Moe omdat het op die shovel zitten en de weg effenen voor mijn mannen soms veel meer energie vergt dan ik van te voren had voorzien.
Onlangs hebben een paar belangrijke mensen uit onze omgeving aangegeven dat ze Skylar’s (en sindskort ook Finnley’s) gender creativiteit wat moeilijk vinden. En dan bedoel ik niet het soort moeilijk van ‘het is wat wennen in die jurk’, maar het soort moeilijk waarin men aangeeft dat ze eigenlijk niet willen dat de jongens langs komen in een rok, of enige andere meisjeskleding. Sterker nog, ze vinden eigenlijk dat we totaal mesjogge zijn dat we ze zich laten kleden zoals ze doen. Wij moesten onze kinders maar eens grenzen aanleren. Gendergrenzen, wel te verstaan. Continue reading Gendermoe
